Category: 16. Katechese – proclamation of the Orthodox faith

“      En zij voeren naar het land der Gerasenen, dat tegenover Galilea ligt.
Toen Hij aan land gegaan was, kwam Hem een man uit de stad tegemoet, die door boze geesten bezeten was, en sinds lang had hij geen mantel meer aan en woonde niet in een huis, maar in de graven.
     Toen hij nu Jezus zag, stiet hij een kreet uit en hij viel aan zijn voeten en sprak met luider stem: Wat hebt Gij met mij te maken, Jezus, Zoon van de allerhoogste God? Ik smeek U, dat Gij mij niet pijnigt. Want Hij gaf de onreine geest bevel van de man uit te varen. Want menigmaal had de geest hem met geweld meegesleurd, en om hem te bewaken werd hij met ketenen en voetboeien geboeid, maar hij brak de boeien stuk en werd door de geest naar eenzame streken gedreven.
     En Jezus vroeg hem: Wat is uw naam? Hij zei: Legioen; want vele geesten waren in hem gevaren. En zij smeekten Hem, dat Hij hun niet gelasten zou in de afgrond te varen.
Nu werd op de berg een talrijke kudde zwijnen gehoed; en zij smeekten Hem, dat Hij hun zou toestaan daarin te varen. En Hij stond het hun toe. En de geesten voeren uit die mens en voeren in de zwijnen en de kudde stormde langs de helling het meer in en verdronk.
     Toen de hoeders zagen wat er gebeurd was, namen zij de vlucht en berichtten het in de stad en op het land. En de mensen liepen uit om te zien wat gebeurd was, en zij kwamen bij Jezus en vonden de mens, van wie de boze geesten uitgevaren waren, aan de voeten van Jezus zitten, gekleed en goed bij zijn verstand, en zij werden bevreesd.
     En zij, die het gezien hadden, verhaalden hun, hoe de bezetene genezen was.
     En de gehele bevolking van de streek der Gerasenen vroeg Hem, of Hij van hen wilde weggaan, want zij waren door grote vrees bevangen.
En Hij ging in het schip en keerde terug.
En de man, van wie de boze geesten uitgevaren waren, verzocht Hem bij Hem te mogen blijven. Maar Hij liet hem heengaan en zei:
‘  Keer terug naar uw huis en verhaal al wat God u gedaan heeft’. En hij ging de gehele stad door verkondigen al wat Jezus hem gedaan had“ Luc.8: 26-39.

“      wetende, dat de mens niet gerechtvaardigd wordt uit werken der Wet, maar door het Geloof in Christus Jezus, zijn ook zelf tot het Geloof in Christus Jezus gekomen, om gerechtvaardigd te worden uit het geloof in Christus en niet uit werken der wet. Want uit werken der wet zal geen vlees gerechtvaardigd worden.

            Maar indien wij, trachtende in Christus gerechtvaardigd te worden, ook zelf zijn gebleken zondaars te zijn, staat Christus dan in dienst der zonde? Volstrekt niet.
Immers, indien ik hetgeen ik afgebroken heb, weer opbouw, bewijs ik daardoor, dat ik zelf een overtreder ben. Want ik ben door de wet voor de wet gestorven om voor God te leven.
Met Christus ben ik gekruisigd, en toch leef ik, [dat is], niet meer mijn ik, maar Christus leeft in mij. En voor zover ik nu (nog) in het vlees leef leef ik door het geloof in de Zoon van God, die mij heeft liefgehad en Zich voor mij heeft overgegeven“ Gal.2: 16-20.

In tegenstelling tot zovele anderen aan wie Jezus het tegenovergestelde zegt, beveelt Jezus deze mens te gaan vertellen wat hem in zijn leven is overkomen.
Waarom?
Waarschijnlijk omdat deze man niet Joods was en de mensen in zijn familie geen verwachtingen van de Messias zouden hebben gehad.

Wij weten het niet zeker, maar waar we wel zeker van kunnen zijn is dat:.
“Onze Heer en Verlosser ons heeft gevraagd anderen te vertellen wat Hij gedaan heeft om ons ter wille te zijn”.
Laten we deze opdracht derhalve serieus nemen.
Ga er maar eens voor zitten en schrijf alle positieve dingen, die jij in je leven ‘om niets’ hebt ontvangen om jouw leven te zegenen.
Herhaal dit vaak genoeg voor jezelf om dit met anderen te kunnen delen indien je het zo God het je geeft nodig hebt om anderen te motiveren.
Bid vervolgens dat God jouw de ogen opent voor de mensen om je heen
die wachten om dit goede nieuws via jouw mond te mogen horen!
“  Daar wij nu een grote Hogepriester hebben, Die de Hemelen is doorgegaan,
Jezus Christus, de Zoon van God, laten wij aan die belijdenis vasthouden“
Hebr.4: 14.
Denk bij je overweging dat Christus ons ‘ALLES’ gegeven heeft en dat wij derhalve eenieder, die ons iets vraagt tegemoet dienen te komen.

Het zou immers zo kunnen zijn dat ons verweten wordt dat wij als de mens zijn, die een torenhoge schuld dient af te lossen bij de Koning bij Wie hij/zij in dienst is, maar niets heeft om de koning terug te betalen.
Dat is immers voor ieder van ons de situatie waarin wij ons bevinden en wat gebeurt der vervolgens, wanneer je je medemens niet liefdevol terwille bent – iedere toehoorder van deze gelijkenis [Matth.8: 23-35] begint een diepe afkeer te krijgen van die dienaar, die zo ondankbaar handelt en zo onbarmhartig is tegenover de ander.
Had hij dan niets geleerd van zijn eigen situatie?
De andere man is ontdaan van de harde opstelling van zijn mede-broeder.
De basis voor redding is God’s Woord en dat dient toegepast te worden door middel van ons Geloof.
Vervolgens zijn er twee dingen die we dienen te doen – het eerste met ons hart en het tweede met onze mond of onze pen/computer.
We dienen te geloven vanuit ons hart, maar vervolgens dient dit te blijken door de wijze waarop wij het Geloof belijden, door het te doen – het dient dus met onze handen -in doen en laten- beleden te worden en wanneer het de mensen opvalt en je erop aangesproken wordt dienen wij het uit te spreken, met onze mond.
Het is goed om met je hart te geloven, maar Geloof alleen is niet voldoende, dat blijkt al in het eerste Verbond, waar dit als gebod wordt opgelegd:
“      Het is voor u niet te moeilijk [het vereist weinig inspanning] en het is niet ver weg [van u verwijderd]. Het is niet [hoogdravend] in de hemel, zodat gij zoudt moeten zeggen: ‘Wie zal opstijgen ten hemel, het voor ons halen en het ons doen horen opdat wij het volbrengen?’.
En het is niet aan de overkant der zee, zodat gij zoudt moeten zeggen:
’ Wie zal oversteken naar de overkant der zee, het voor ons halen, en het ons doen horen opdat wij het volbrengen?’.
       Maar dit Woord is zeer dicht bij u, in uw mond en in uw hart, om het te volbrengen. Zie, ik houd u heden het leven en het goede voor, maar ook de dood en het kwade“ Deut. 30: 11-15.
“     Wanneer dan al deze dingen over u komen, de zegen en de vloek, die ik [Mozes] u voorge-houden heb,
➥ en gij dit ter harte neemt te midden van al de volkeren, naar wier gebied de Heer, uw God, u verdreven heeft;
➥ en wanneer gij u dan tot de Heer, uw God, bekeert en naar zijn stem luistert overeenkomstig alles wat ik u heden gebied, gij en uw kinderen, met geheel uw hart en met geheel uw ziel;
➻ ➻ ➻ Dàn zal de Heer, uw God, in uw lot een keer brengen en Zich over u erbarmen; Hij zal u weer bijeenbrengen uit al de volkeren, naar wier gebied de Heer, uw God, u verstrooid heeft” Deut.30:  1-3.
            Dàt is hetgeen ons heden ten dage duidelijk wordt gemaakt: “We dienen het niet alleen maar te geloven en het de rest van de week maar voor gezien achten”, maar wij dienen te geloven met

Geloven met hart en ziel.
Op zondag vrijmoedig belijden met onze mond, zodat onze woorden overeenstemmen met Gods Woord.
Vanaf het Mysterie van de Doop werd ons via de Geloofsbelijdenis de voorwaarden van het Verbond met Christus voorgehouden – het bracht ons in in relatie met onze Heer Jezus Christus als de hogepriester, maar Zijn voortdurende bediening voor ons als Hogepriester hangt af van onze onophoudelijke belijdenis van dit Geloof, -in doen en laten-.
Dat dit niet door iedereen zo wordt beleefd en dat er veel kaf is onder de volgelingen van Christus behoeft slechts te observeren wat er de afgelopen dagen in de orthodoxe wereld is gezegd en geschreven in verband met de controverse rond de Oekraïense crisis.
                     Jonge mensen leven tegenwoordig in een wereld vol technologie, terwijl ze geen regelmatige menselijke relaties en communicatie hebben, en dat ze zich ondanks dat vaak eenzaam voelen.
“Wij kunnen in sociale netwerken contact opnemen met de gehele wereld, hebben een zee van volgers, maar voelen een verschrikkelijke dorst naar een ontmoeting met een levend Persoon”.
            Echter iedereen, die de chaos aanschouwt, welke momenteel in de Orthodoxe Kerk [ook, die hier in de Lage Landen] verneemt is geschokt over het lage theologisch niveau van onze [hoofd-]toezichthouders en degenen die als ontwikkeld, hoger geschoold dienen te worden beschouwd.
Men kan niet anders dan ach en wee klagen over het feit dat zij wegzakken in een taal van mobilisatie,  een steriel debat om de een of andere positie te rechtvaardigen en de manier waarop hun hofdichters –de toezichthouders van de gemeenschappen– dit stilzwijgend goed te keuren, ja, hetzelfde gedrag kopiëren – en een dreigende houding aannemen indien je hen van onwaarachtig gedrag beschuldigt.
De gemiddelde gelovige kan zich alleen maar afvragen waarom degenen die zich als verantwoordelijke dienen te gedragen voor het behoud van eenheid niet trachten de scheuren te repareren in plaats van hun toevlucht te nemen tot geschiedenisboeken om hun houding en het nieuwe schisma te rechtvaardigen.
                Waarom negeren ze het doel van de officiële posities en studies die hun lokale kerken hebben voorbereid over het probleem van Autocefalie [de nationale organisatie van de Kerk per land] en hoe dit dient te worden uitgeroepen?
[Het uit het Grieks afkomstige woord ‘autocefaal’ betekent letterlijk ‘met een eigen hoofd’; een autocefale kerk wordt door alle leden van de gemeenschap beschouwd als zelfstandig en is aan géén enkele andere kerk verantwoording schuldig]
               Waarom publiceren zij deze studies voor het publiek in plaats van elkaar te beconcurreren teneinde eeuwenoude documenten te publiceren en beleggen ze Pan-Orthodoxe Concilies – worden we zoet gehouden door hun onmogelijk gedrag?
               Hoe kan een Kerk iets zeggen en het tegenovergestelde ervan aan de dag leggen?
Hoe kan een Kerk haar officiële interpretatie en consistente analyse van de kwestie autocefalie ontkennen in het belang van een kortstondig project?
              Hoe kunnen spelleiders in alle lokale kerken niet de vinger op de zere plek leggen wanneer bepaalde personen de nagedachtenis afleggen van de resultaten van de inspanningen die generaties hebben geleverd om een gemeenschappelijke aanpak te vinden voor autocefalie?

In God’s Naam,
✥ Stop met het aanwakkeren van de vlammen van onenigheid!
✥ Stop met het wandelen op de rand van de afgrond!
✥ Stop een struikelblok te vormen voor de gelovigen en een lachertje voor de hele wereld!
✥ Stop met het misbruiken van de Naam van God [het vloeken in de Kerk], door Voor- en Kerkvaders aan te halen en je eigen adviesraden voor het karretje te spannen van je duivelse projecten!

†                In de ogen van God en van de geschiedenis zullen degenen die op scheuring uit zijn en degenen die zich laten misleiden slechts dienstknechten van de prins van deze wereld zijn en zich van wereldse wapens bedienen; Geld, Heersen als een wereldse Macht en stiekem gedrag aan de hand van een politieke agenda.
♥︎                  O, Heer Jezus Christus, hoofd van de Gemeenschap, die naar u genoemd is, doe deze afdaling naar het hellevuur stoppen.
♥︎                 Waar zijn de volgelingen van Degene die de mond vòl hadden van Oecumene en Raad van Kerken, opdat wij Volgelingen van Christus allemaal één zouden kunnen worden?
“      Wij zijn schuldenaars, maar niet van het vlees, om naar het vlees te leven.
Want indien gij naar het vlees leeft, zult gij sterven; maar indien gij door de Geest de werkingen van het lichaam doodt, zult gij leven.
Want allen, die [slechts] door de Geest Gods geleid worden, zijn zonen God’s.
Want gij hebt niet ontvangen een geest van slavernij om opnieuw te vrezen, maar gij hebt ontvangen de Geest van het zoonschap, door welke wij roepen: ‘Abba, Vader’ [vergeef het hun, want zij weten niet wat zij doen].
Die Geest getuigt met onze geest, dat wij kinderen van God zijn. Zijn wij nu kinderen, dan zijn wij ook erfgenamen: erfgenamen van God, en mede-erfgenamen van Christus; immers, indien wij delen in Zijn lijden, is dat om ook te delen in Zijn verheerlijking“ Rom.8: 12-17.
En ten slotte:
“       Weest allen eensgezind, medelijdend, hebt de broeders lief, weest barmhartig en ootmoedig, en vergeldt geen kwaad met kwaad of laster met laster, maar zegent integendeel, wijl gij hiertoe geroepen zijt, dat gij zegen zoudt beërven.                                                                                                 Want: wie het leven wil liefhebben en goede dagen zien, dient zijn tong te weerhouden van het kwade, en zijn lippen van bedrog te spreken; hij dient af te wijken af van het kwade en het goede te doen, hij dient de Vrede te zoeken en die na te jagen, want de ogen des Heren zijn op de rechtvaardigen, en Zijn oren tot hun smeking, maar het aan-gezicht des Heren is tegen hen, die het kwaad doen.
En wie zal u kwaad doen, als gij u beijvert voor het goede?
Al moest gij lijden om de gerechtigheid, toch zijt gij zalig.
Doch vreest niet voor hun dreiging, en laat u niet verschrikken.
Maar heiligt de Christus in uw harten als Heer [en Meester], altijd bereid tot verantwoording aan al wie u rekenschap vraagt van de Hoop, die in u is, doch met zachtmoedigheid en vreze, en met een goed geweten, opdat bij al het kwaad, dat men van u spreekt, zij die uw goede wandel in Christus smaden, beschaamd gemaakt worden.
Want het is beter te lijden, indien de wil van God dit eist, goed doende dan kwaad doende.             Want ook Christus is eenmaal om de zonden gestorven als rechtvaardige voor onrechtvaardigen, opdat Hij u tot God zou brengen:
Hij, die gedood is naar het vlees, maar levend gemaakt naar de Geest”
1Petr.3: 8-17.

 

God is niet op Macht belust
God is Liefde:
Dat is niet macht’s belust de scepter zwaaien ten einde invloed en algemeen beheer via juridische constructies naar je toe te trekken. Niet voor niets wordt in de Apocalyps de Ontuchtige van Babylon genoemd, die zich verlustigt aan àl wat werelds is.
God is Liefde:
Waar is de Kerk mee bezig dat zij òf bezig is met kapitaalvorming òf zich via Stichtingen tracht haar toekomst te verzekeren?
God is Liefde:
Waar is het volmaakte offer, het pad van de jeugd?
               In het afremmen van snelheid en bewuste keuze voor langzaam aan [ascese] bemerkt de mens opnieuw de dingen om zich heen en weet zijn levensdoel trefzeker [haarfijn] te duiden.
Tegelijkertijd wordt in het gebed de blik naar binnen gericht en zullen er vanzelfsprekend stiltes vallen.
Het gaat daarbij niet
– over wat hoort of wat vaststaat, maar
– over de wonderlijke wandelingen van de geest, over de slingerende wegen van het leven,
– over  wat men bedoelde maar net niet zei of net niet kon verwoorden,
– over een gebaar, een gemis, over de verdeeldheid in ieders hart en hoofd.                                   Het pad van deugd staat ‘altijd‘ in het centrum; is ‘altijd‘ in evenwicht. Je kunt eenvoudig niet naar rechts of links zwaaien, je hebt geen behoefte aan Jurisische Bijstand om jezelf te verdedigen.
De uitersten, zowel goed als slecht, komen altijd uit de boze,                                                                hoe verleidelijk ze ook mogen lijken.
Gebaseerd op Abba Dorotheos van Gaza

Keer terug naar uw Huis, het Lichaam van Christus en verhaalt allen slechts al datgene wat God u gedaan heeft.
De Kerk, de voortzetting van de Blijde Boodschap aan ‘alle‘ Volkeren werd er door de logica van het Geloof toegebracht de ogen te richten op zeer verre einden en uit te zien naar een toekomstige handeling van God, die veel meer behelsde dan alles wat de individuele vrome ooit kon hopen te verstaan.
In de eerste plaats bracht de logica van het Geloof van de Kerk God’s kunstgenoten niet tot het Geloof in de onsterfelijkheid van de ‘ziel’
zij wisten immers dat zij die ‘bezaten’, in zich bij de Schepping meegekregen hadden –
maar in de wederopstanding van de gehele נפסג ‘Hebr.= Nefesj’, die zij, naar zij wisten, ’waren’.
“       Want de ziel van het vlees is in het bloed en Ik heb het u op het altaar gegeven om verzoening over uw zielen te doen, want het bloed bewerkt verzoening door middel van de ziel” Lev.17: 11.
Met andere woorden wij zijn als mensen stof en zullen tot stof wederkeren. Vanuit het samengaan van God’s Geest en klei ontstond iets volkomen nieuws; verbindt u als aards stof derhalve met God’s Geest en wordt weer gelijk aan Zijn Beeld, opdat allen in éénheid zullen belijden, dat Hij spoedig wederkomt en alles zal herstellen, hetgeen de mens door de duivel verleidt [in het wereld’s bestaan en de Kerk] heeft stukgemaakt.
“Toen zei de profeet: ‘Luister, dit zegt de Heer over Zerubbabel [Hebr.= geboren in Babel, d.w.z. Babylon]: Niet door eigen kracht of macht zal hij slagen – zegt de Heer der Hemelse Heerscharen – maar met de hulp van Mijn Geest’” Zacharia 4: 6.

“      Heer, neig Uw oor en verhoor mij, want ik ben arm en behoeftig.
Behoed mijn ziel, want ik ben U gewijd; mijn God, red Uw dienaar die op U vertrouwt. Ontferm U mijner, o Heer, want heel de dag roep ik tot U.
Schenk vreugde aan de ziel van Uw dienaar, want tot U verhef ik mijn geest.
Schenk vreugde aan de ziel van Uw dienaar, want tot U verhef ik mijn geest.
Gij, Heer, zijt immers goed en zachtmoedig, en rijk aan barmhartigheid voor ieder die U aanroept.
Leen Uw oor, Heer, aan mijn gebed; geef acht op de stem van mijn smeken.
Toen ik beproefd werd heb ik tot U geroepen, omdat Gij mij altijd verhoort.
Uws gelijke is er niet onder de goden, Heer: niets evenaart Uw werken.
Alle volkeren die Gij gemaakt hebt, Heer, zullen komen en voor U neervallen; zij zullen Uw naam verheerlijken.
Want Gij zijt groot en Gij doet wonderen: Gij alleen zijt God.
Heer, leid mij op Uw weg, opdat ik voortga in Uw waarheid.
Moge mijn hart zich verheugen, door het vrezen van Uw Naam.
Ik wil U belijden, Heer mijn God, uit heel mijn hart; ik wil Uw naam verheerlijken in eeuwigheid.
Want Uw barmhartigheid is groot over mij: Gij hebt mijn ziel ontrukt aan de afgrond van de hades.
God, de overtreders zijn tegen mij opgestaan, de samenscholing der machtigen belaagt mijn ziel: want zij houden U niet voor ogen.
Maar Gij, Heer mijn God, zijt Goedertieren en Barmhartig: Grootmoedig, rijk aan Genaden, en Waarachtig.
Zie op mij neer, ontferm U over mij, geef kracht aan Uw dienaar; red de zoon van Uw dienstmaagd.
Doe aan mij een teken ten goede, opdat zij die mij haten, het zien en beschaamd staan.
Omdat Gij, Heer, mijn Helper zijt, Die mij hebt getroost”.
Psalm 85[86] vert. ROK ’s-Gravenhage

Apolytikion     tn.4.
“   Nadat zij de Blijde Boodschap van de Opstanding
en van de Bevrijding van de veroordeling van de Stamhouders
uit de mond van de Engel gehoord hadden,
riepen de Myron-draagsters jubelend tot de Apostelen:
Vernietigd is de dood, Christus de Heer is opgestaan,
en heeft aan de wereld grote Genade geschonken”.

Kondakion     tn.4.
“   Mijn Heiland en Verlosser
heeft als barmhartige God de aardgeborenen opgewekt,
uit de ketenen van het graf.
Hij heeft de poorten van de hel verbrijzeld
en is als Gebieder na drie dagen verrezen”.

Theotokion     tn.4.
“   Het van eeuwigheid verborgen en aan de Engelen onbekende Mysterie,
is door U aan de aardbewoners openbaar geworden, Moeder Gods:
in onvermengde eenheid is God vlees geworden
en heeft Hij om ons het Kruis op Zich genomen.
Daardoor heeft Hij de Eerst-geschapene weer opgewekt
en onze zielen uit de dood verlost”.

De ontwikkelingsfase van de mens heeft een tijdbestek van meer dan 40 jaar, dat is de reden waarom er over drie deelfasen van een leven wordt gesproken.
– De jongvolwassene 22 tot 40 jaar
– De midden volwassene 40 tot 55 jaar
– De oudere volwassene 55 tot 65 jaar
De jong volwassene verschilt ten opzichte de oudere volwassene. De jong volwassene is vooral gericht op de toekomst en zoekt daarbij  grenzen van zijn mogelijkheden en kansen.

In de ontwikkelingspsychologie worden de ouderen ook in deelfasen verdeeld.
– Jongere ouderen ook wel jong-bejaarden of
actieve ouderen genoemd 65 tot 80 à 85 jaar
– Oudere ouderen ook wel hoogbejaarden of
afhankelijke ouderdom genoemd 80/85 jaar en ouder.
Alle oudere mensen hebben een eigen levensgeschiedenis.
Ontwikkelen is een duurzame en langzame verandering en
er zijn drie manieren van ontwikkelen:
– Door te lichamelijk te groeien
– Door het leren bezitten van theoretische, praktische en sociale kennis en vaardigheden.
– Door rijping ‘ergens aan toe zijn’.

De ontwikkelingspsychologie
Psychologie houdt zich bezig met, de wetenschap die met mensen gedrag bestudeerd. Ontwikkelingspsychologie houdt zich bezig met de ontwikkeling van de mens. Geronto-psychologie is het gedrag- en belevingsverandering bij de ouder wordende mens.
Ontwikkelingsfactoren Ieder mens is uniek en ontwikkelt zich ook uniek.
Niemand is hetzelfde. Zo zijn er drie factoren:
– Interne factoren, ieder mens heeft zo zijn eigen mogelijkheden en beperkingen, dat is vanaf de geboorte al bepaald.
– Externe factoren, factoren van buitenaf die de ontwikkeling bepalen.
Bepaalde omstandigheden of een bepaalde omgeving.
– Zelfbepaling de mogelijkheid om een richting te geven aan je eigen ontwikkeling.

De ontwikkelingsfasen van de mens van baby tot oudere:
Ongeboren kind     = 40 weken
Baby / zuigeling     = 0-18 maanden
Peuter                   = 18 maanden- 4 jaar
Kleuter                   = 4-6 jaar
Schoolkind             = 6- 12 jaar
Puber                     = 12-17 jaar
Adolescent             = 17-22 jaar
Volwassenen         = 22-65 jaar
Oudere mens         = 65+ jaar

Voor God is iedere mens Zijn kind

De meesten van ons zijn bekend met het schepping verhaal, hetgeen een door ‘משה’, Mozes [Hebr.= uit het water gehaald] gegeven beschrijving is van hoe God Heel een aarde heeft geschapen [Genesis 1: 1 – 2: 4], vervolgens rustte God ná 6 tijdseenheden scheppen op de 7e dag. Hierbij werd de mens mannelijk en vrouwelijk geschapen en zowel man als vrouw mochten God’s Beeld en Gelijkenis vorm geven en kregen een opdracht waartoe ze volmaakt werden toegerust. Man en vrouw waren dus volkomen gelijkwaardig! Zij kregen samen de opdracht om de aarde te bevolken. Vervolgens komen we in de tuin van Eden, een paradijstuin [Genesis 2: 5-25] een prachtige maar afgeschermde plek waar alles uitbundig groeit en bloeit, waar dieren in alle soorten en maten leven. Misschien was er nog niet een volmaakte orde, maar het is duidelijk dat er in de tuin geen chaos was zoals buiten de tuin nog wel het geval was. Gods bedoeling was dat de tuin zich zou uitbreiden over heel de aarde. En omdat dieren nu eenmaal dieren zijn die een weinig ruime horizon hebben omdat ze niet denken kunnen, schiep God de mens. En die mens kreeg de opdracht om alles zo te regelen en te beheren dat op termijn de hele aarde een tuin van Eden geworden zou zijn. Tussen de schepping van Adam en Eva zit een bepaalde tijd.

In Z’n onnoemlijke Wijsheid schept God eerst de man Adam. Deze krijgt de opdracht om alle dieren een naam te geven [te classificeren om ze een geschikte plek te kunnen toewijzen].
Hij, Adam, krijgt ook het verbod te horen dat hij niet mag eten van de boom ‘van kennis van goed en kwaad’ en dat hij bij overtreding van dit gebod onherroepelijk zal sterven.

Adam gaat vervolgens aan het werk. Zoals we later lezen kwam God gewoonlijk aan het einde van de middag naar de aarde. Tijd voor overleg, het begin van sociaal overleg.
Adam doet verslag en stelt z’n vragen en doet voorstellen. God en Adam wandelen samen. Ze hebben de tijd voor elkaar en genieten van de Schepping. Adam ontdekt dan dat hij niet zoals de dieren een ‘soortgenoot’ heeft met wie hij kan optrekken. Hoe lang Adam alleen geweest is, weten wij niet. Maar het is duidelijk dat Adam al een stuk levensgeschiedenis achter de rug had toen God besloot om aan hem een helper te geven.
God schiep een vrouw en bracht haar naar Adam.  Adam was dolgelukkig en noemde haar Mannin [vrouw, virago, heldin, pas na de zondeval zal ze Eva (Hebr.= חוה, Chavah), levengevende genoemd worden] vanwege het feit dat dit prachtige schepsel gebouwd was uit een rib van de man en zo vlees van zijn vlees en been van zijn been vormde.
Het was volop genieten voor hen beiden, en dus ook voor God.
Hier zijn twee mensen die niet zonder elkaar ‘kunnen’ en ook niet ‘willen’ en die leven en werken mogen ‘delen’ als vertegenwoordigers van de Schepper op aarde.
Adam en Eva vormen als God’s kinderen beiden het beeld van God en zijn volkomen gelijkwaardig – ook in de keuzes, die ze maken en als zodanig zijn zij vrij om te doen en laten wat zij willen, naast de ‘levensboom’ was er echter een beperking van hun vrijheid via de boom ‘van kennis van goede en kwaad’.
De tweede boom eist onze aandacht op en doet ook allerlei vragen in ons opkomen. Wat doet hij daar in het paradijs, een plaats ongestoord door de zonde?  Er dient in de volkomenheid van de schepping een boom te zijn die werkelijk het kwaad [zij het tezamen met het “goede”] vertegenwoordigt?
En is de plaatsing van zo’n boom zuiver om die eerste mensen op de proef te stellen? Had deze boom slechts zo’n negatieve functie?

Dit zijn vooralsnog “gedachten”, dat wil zeggen, geen afgerond wetenschappelijk onderzoek, maar een poging om een en ander, zij het deels wat speculatief, een mogelijke verklaring te geven. Wanneer de boom “van de kennis van goed en kwaad” zuiver als een beproeving van Adam en Eva beschouwd wordt, ligt het voor de hand om de naam te doen slaan op deze beproeving. De uitslag ervan zal de “kennis” leveren over de vraag of Adam en Eva “goed” dan wel “kwaad” handelen. En toch biedt het Hebreeuws een andere mogelijkheid.
Sowieso mag duidelijk zijn dat deze “kennis” geen intellectuele kennis is.
Door van de vrucht te eten zouden Adam en Eva niet ineens gaan begrijpen hoe een offeraltaar te bouwen (“goed”), of hoe een ingewikkelde misdaad te plannen en uit te voeren (“kwaad”) zou zijn.

De uitdrukking “kennis van goed en kwaad” wordt óók in “de boeken van Mozes” op een andere manier gebruikt, namelijk, om volwassenheid tegenover kinderlijkheid als begrip te stellen.
“      En uw kleine kinderen, waarvan gij gezegd hebt: ‘ten roof zullen zij zijn, en uw zonen, die op dit ogenblik nog geen kennis hebben van goed en kwaad, die zullen dáár komen, ja, aan hen zal Ik het [Beloofde Land] geven en zij zullen het in bezit nemen“ Deut.1: 39.
Het draait om het sociale, de emotionele en persoonlijke omgang met God en de mens, een specifiek soort ‘volwassen’- geworden kennis.
In de persoonlijkheidsontwikkeling, de levensloop-psychologie van de mens
draait het voor wat z’n medemensen om:
1.]. In het leven van een volwassene:
– Kinderen krijgen en opvoeden, het werken,
waardoor inkomen wordt vergaard en hoe dit te besteden.
– De relatie met de partner en met de eigen ouders.
2.]. In het leven van de ouderen:
– De relatie met de partner, met anderen, waaronder vrijwilligerswerk
– De relatie met volwassen kinderen en kleinkinderen en het verlies van naasten.
Om goed te begrijpen wat deze boom met omgang’s bewustzijn te maken heeft
dienen we er bij stil te staan dat Adam, en vervolgens ook Eva, uit het stof der aarde geschapen werden met ‘volwassen’ lichamen. Desondanks hadden zij geen enkele levenservaring direct na hun schepping. Zij maakten het proces van het opgroeien van baby tot volwassene zelf niet mee. Indien je hun leeftijd op dag twee van de schepping hebben kunnen schatten, zeg maar pakweg minimaal 22 jaar, waren zij in hun beleving geen volwassenen.

Maar Adam en Eva waren niet in alle aspecten kinderen, zij kregen naast hun volwassen lichamen ook denkvermogens. Vanaf het begin lijkt het erop dat zij op een volwassen manier konden communiceren, zij spraken immers met God.
Indien wij hiermee rekening houden, kan de kennis van goed en kwaad van de bijzondere boom niet bedoeld worden om Adam en Eva onderscheidingsvermogen te geven. Het mag duidelijk zijn dat zij dát vermogen al hadden! Zij kregen een verbod om van die boom te eten. Daaruit wordt verondersteld dat ze ‘het besef hebben’ dat God-ongehoorzaam-zijn “kwaad” is, en dat God-gehoorzaam-zijn “goed” is. Ze hoefden van de boom niet te eten om dat te leren! God-ongehoorzaam-zijn is het jezelf verheffen, alsof je God helemaal niet nodig hebt, dat je zelf wel man’s [mens] genoeg bent om je leven te leiden, zoals jij dat wilt.

En toch vond de Heer het kennelijk nodig om in het begin heel voorzichtig met de mens en zijn partner om te gaan. Ondanks het bevel om de aarde in te gaan [Gen.1: 28] en deze te vervullen, plaatst de Heer Adam en Eva eerst in de bescherming van een gecultiveerde tuin, de plaats die wij kennen als het paradijs.
Het Hebreeuws woord  גן [hebr.=gan, tuin] suggereert een afgebakende park, bijvoorbeeld door middel van een grote hek, of heg.
Hier dienden Adam en Eva eerst dat nieuwe fenomeen van het leven te ontdekken. Hier moesten zij ook leren hoe zij het land konden cultiveren en zo gedomesticeerde planten doen groeien door middel van irrigatie.
“      Er was nog geen enkel veldgewas op de aarde, en er was nog geen enkel kruid van het veld uitgesproten, want de Heer, onze God had het niet op de aarde doen regenen, en er was geen mens om de aardbodem te bewerken“ Gen.2: 5 en er was op dat moment ook geen mens die vanuit de rivieren irrigatiesystemen kon bouwen om het land te bewerken.

Hierdoor komen wij iets meer te weten van wat de mensen in de hof moesten aanleren. Zo ook laat God Adam de dieren verkennen. De Heer brengt ze tot Adam en Adam geeft de verschillende dieren aparte namen.
Hij merkt eerst dàn pas dat hij geen gepaste partner heeft en voelt zich eenzaam.
De Heer wilde Adam dat gevoel leren ervaren vóórdat Hij Eva voor hem schept.
Zo leert ons de Blijde Boodschap het paradijs te beschouwen als een opvoedingscentrum voor de eerste twee mensen. En gebonden met deze gefaseerde opvoeding van Adam en Eva is ook de merkwaardige constatering dat zij nog geen volwassen seksuele bewustzijn gegeven waren. Wij komen dit voor het eerst tegen na de schepping van Eva.
“En zij beiden waren naakt, de mens en zijn vrouw, maar
zij schaamden zich voor elkander niet” Gen.2: 25.

Mensen van allerlei geloofsrichtingen hebben hun spelleider, toezichthouder de vraag gesteld waarom? Waarom sta ik vroeg of laat naakt in de wereld en zie ik om mij heen het verderf?

Ik sta dan als Joseph, die in een droom bedenkt: “Ik ben ver van hier, hetgeen ik niet bemerkte, ik ben afgedwaald met alle mensen in het veld en ontdek bij het binden van het koren, wanneer mijn schoof zich van de aarde hief, bleef staan en staan bleef voor mijn ogen, terwijl de andere schoven al te faam zich voor mijn ogen bogen” Gen.37.
De dromen kwamen van onze Heer en zaligmaker, zij waren profetisch en God wilde dat Joseph de boodschap ervan aan anderen doorgaf. In een bepaald opzicht moest Joseph hetzelfde doen als alle Profeten na hem, die Gods boodschappen en oordelen aan Zijn Opstandige Volk bekendmaakten. Joseph was niet de eerste en ook niet de laatste aanbidder van onze Heer en God, die gevraagd werd een profetische boodschap door te geven, die niet populair bleek en zelfs tot vervolging leidde.
Van al die boodschappers was onze Heer en Zaligmaker Jezus Christus, als Zoon van God de belangrijkste en Hij zei tegen zijn volgelingen: „ Gedenkt het Woord, dat Ik tot u gesproken heb:
Een dienaar, een slaaf staat niet boven zijn Heer. Indien zij Mij vervolgd hebben, zij zullen ook u vervolgen; indien zij Mijn Woord bewaard hebben, zij zullen ook het uwe bewaren. Maar dit alles zullen zij u aandoen om Mijn Naam, want zij kennen Hem niet, die Mij gezonden heeft” John.15: 20,21.
“      En het zal zijn in de laatste dagen, zegt God, dat Ik zal uitstorten van mijn Geest op alle vlees; en uw zonen en uw dochters zullen profeteren, en uw jongelingen zullen gezichten zien, en uw ouderen zullen dromen dromen: ja, zelfs op Mijn dienstknechten en Mijn dienstmaagden zal Ik in die dagen van Mijn {Heilige] Geest uitstorten en zij zullen profeteren“ Hand.2: 17,18.
Christenen van alle leeftijden en van alle volkeren kunnen dan ook ontzettend véél leren van het Geloof en de moed van de jonge Joseph. De wereld is in het dol-huis ‘naakt’ en heeft in de lof der zotheid de zorgen van haar toehoorders verjaagd.

Maar wanneer je goed om je heen kijkt zie je op elke hoek van de straat wel iemand met een gezicht als een vaatdoek, ogen, die pijn, verdriet en bitterheid uitstralen. En deze zullen op hun beurt in hun omgeving eveneens wreedheid, depressie en pessimisme teweeg brengen.
De mens is vergeten wat het vreugde betekent, of andersgezind heeft zijn leven niet weten af te bakenen [גן (hebr.=gan, tuin) het afgebakende park] , door te zeggen tot hier en niet verder.
Het is de mensheid, zoals bij zoveel andere dingen, totaal niet bijgebracht te gaan leven door zichzelf en z’n doen en laten – ook wat het bovenaardse aangaat te bestuderen, het in ieder geval te proberen te begrijpen.
De filantroop, Onze Heer Jezus Christus, onze Verlosser, onze God, is uiteindelijk alleen maar op aarde gekomen, waar Hij de pijn van Zijn schepsel kon meevoelen, teneinde de pijn, de dood en alles wat daarmee samenhangt af te schaffen.

Daar roept Hij onophoudelijk:
“      Komt tot Mij, allen, die vermoeid en belast zijt, en Ik zal u rust geven; neemt mijn juk op u en leert van Mij, want Ik ben zachtmoedig en nederig van hart, en gij zult rust vinden voor uw zielen; want Mijn juk is zacht en Mijn last is licht“ Matth.11: 28-30.
De alomvattende weldoener, de mensenvriend, onze Heer Jezus Christus is gekomen als de overwinnaar op de dood:
1.]. bij de opwekking van Lazaros [Hebr.= ‘God helpt hem’] was Hij aanwezig teneinde ons duidelijk te maken dat Hij de overwinnaar is van onze slijtageslag.
2.]. de Opstanding van de eniggeboren zoon van de weduwe van Naïn [Hebr.= schoonheid], doet op ons een beroep ‘open’ te gaan staan, dat Hij de grondslag is van alle redding, een halt toeroept aan alle pijn, het  verlossend antwoord, de remedie is op onze persoonlijk verlies tegen de aanvallen van de tegenstrever. Onze Christus komt in Naïn en doet een Mysterie, een wonder plaatsvinden, alleen maar om een boodschap af te geven aan de wereld, aan ieder mens, dat die pijn een omkeerbaar conditie is. De tegenstrever lijkt misschien als een beest klaar om een ieder te verslinden, maar in feite is de mens al betaald en de duivel verslagen door de Verlosser van de mensheid.
De steeds maar doorgaande, niet aflatende dwaling van de mensheid is dat het weigert z’n toevlucht te nemen tot Christus als de tegenstander van de pijn en de blijdschap van de vreugde.
En tot op de dag van vandaag blijft Christus Zelf Zijn volgelingen toespreken op de meest geloofwaardige manier over de vreugde die de mens zichzelf kan gunnen en die niemand van hen zonder Zijn bemiddeling kan verkrijgen.

MP4: de grote Doxologie [arab]

“      En het geschiedde kort daarna, dat Hij reisde naar een stad, genaamd Naïn. En zijn discipelen reisden met Hem, en een grote schare.
       Toen Hij dicht bij de stadspoort gekomen was, zie, een dode werd uitgedragen, de enige zoon van zijn moeder, die weduwe was, en veel volk uit de stad was bij haar.
       En toen de Heer haar zag, werd Hij met ontferming over haar bewogen en Hij heeft tot haar gezegd: ‘Ween niet’.
       En naderbij gekomen raakte Hij de baar aan – de dragers stonden stil – en Hij zei:  ‘Jongeling, Ik zeg je, sta op!’.
       En de dode ging overeind zitten en begon te spreken, en Hij gaf hem aan zijn moeder.
En vrees beving hen allen en zij verheerlijkten God, zeggend:
‘      Een groot profeet is onder ons opgestaan’, en:
‘      God heeft naar Zijn Volk omgezien’“.
Luc.7:11-16

“      De God en Vader van onze Heer Jezus, geprezen zij Hij in eeuwigheid, weet, dat ik niet lieg. Te Damascus liet de stadhouder van koning Aretas de stad van de Damasceners bewaken, om mij te grijpen,
       en door een venster in de muur werd ik in een mand neergelaten en ik ontkwam aan zijn handen.
       Er moet geroemd worden; het dient wel tot niets, maar ik zal komen op gezichten en openbaringen des Heren.
       Ik weet van een mens in Christus, veertien jaar is het geleden – of het in het lichaam was, weet ik niet, of dat het buiten het lichaam was, weet ik niet, God weet het – dat die persoon weggevoerd werd tot in de derde hemel.
       En ik weet van die persoon – of het in het lichaam of buiten het lichaam was, weet ik niet, God weet het – dat hij weggevoerd werd naar het paradijs en onuitsprekelijke woorden gehoord heeft, die het een mens niet geoorloofd is uit te spreken.
       Over die persoon zal ik roemen, maar over mijzelf zal ik niet roemen, of het moest zijn in mijn zwakheden. Want als ik wil roemen, zal ik niet onverstandig zijn, want ik zal de waarheid zeggen; maar ik onthoud mij ervan, opdat men mij niet meer zal toekennen dan wat men van mij ziet en hoort, en ook om het buitengewone van de openbaringen.
       Daarom is mij, opdat ik mij niet te zeer zou verheffen, een doorn in het vlees gegeven, een engel des satans, om mij met vuisten te slaan, opdat ik mij niet te zeer zou verheffen.
       Driemaal heb ik de Here hierover gebeden, dat hij van mij zou aflaten.
En Hij heeft tot mij gezegd:
‘ Mijn Genade is u genoeg, want de kracht openbaart zich eerst ten volle in zwakheid. Zeer gaarne zal ik dus in zwakheden nog meer roemen, opdat de kracht van Christus over mij zal komen“ 2Cor.11: 31-12: 9.

Het Evangelie:
“Wie is die Jesus, die Zoon van God?”
Dit is vanaf het eerste begin tot op de dag van vandaag een vraag geweest, die op de lippen van mensen is geweest. Elk van de evangeliën biedt een enigszins ander antwoord op de vraag; een passend antwoord voor de specifieke Gemeenschap, weergegeven door een van de Evangelieschrijvers.
Terwijl de Evangeliën verslag doen van de leringen van onze Heer en Verlosser, geven ze tevens een verslag van daden van Macht en Superioriteit, waarin Christus, als Zoon van God, mensen geneest en in sommige gevallen hen uit de dood opheft. De woorden van Jezus zijn in onze moderne tijd veel méér dan zijn helende inspanningen.
In het voorspel van datgene wat wij overeenkomstig onze kalender op deze zondag lezen geneest Christus de dienstknecht van [‘Cornelius?, naam afgeleid van ‘Corn’= hoorn, ‘een ‘harde‘ huid’] de Honderdman, die op sterven ligt.
In de perikoop, die we vandaag lezen komt Christus nèt iets te laat.
Vandaag wordt vermeldt: “Toen Hij dicht bij de stadspoort gekomen was, zie, een dode werd uitgedragen, de enige zoon van zijn moeder, die weduwe was”.
        Is dat even een misrekening, het lijkt de huidige wereld wel, de zorgkosten stijgen elk jaar. De oorzaak is dat steeds meer mensen een beroep doen op de hulp van fondsen. Er dient bezuinigd te gaan worden, maar hóe, dat weet nog niemand, paniek in de tent bij een oriënterende ronde, er zijn zoveel vaagheden. Er worden vermoedens uitgesproken over de enorme toeloop van aanvragen – de mensen worden dankzij al die Genadegaven ook veel ouder. De Mens weet de grote Zorgverlener sneller te vinden en worden sneller geholpen en ouders willen tenslotte de ‘beste’ zorg voor hun kinderen.
            Maar terugkomend op het Evangelie, wat een verdriet schuilt er in deze  omschrijving van Lucas, Christus is nèt te laat. De jongeling is gestorven en hij is de enige zoon van zijn moeder die bovendien ook nog eens weduwe is.
Lucas laat de aandacht vallen op het wegdragen van deze jongeling.
Hij gebruikt het woordje ‘zie‘ en beschrijft de handeling in de onvoltooid verleden tijd, waardoor de nadruk valt op deze handeling.
Men mag dit stukje daarom ook als volgt vertalen: “zie daar was men bezig een gestorvene uit te dragen…”. De nadruk valt hier in eerste instantie niet op onze Heer en Verlosser, maar op de jongeling van Naïn, die gestorven is.
De suggestie wordt gewekt dat onze Heer ‘nèt’ te laat komt, Hij heeft het nakijken, is dat eventjes een teleurstelling over de Gerechte afloop, de dood is Hem dit keer te vlug af, wat hier op aarde een ambtelijke pennenstreek is, blijkt in de Hemel een gezicht, een icoon te hebben.
In bovenstaande verhandeling aan de stadspoort over de jongeling van Naïn tekenen zich twee scharen af, die elkaar in tegenovergestelde richting naderen.
Er is een schare die Jezus volgt en die op weg is naar Naïn. zij volgen de Vorst van het leven; en er is een schare die net de stad uit komt en achter de baar loopt waar de gestorvene op ligt. Het is de schare die achter de vorst van de dood aangaat. Lucas stelt dat beide scharen groot waren.
Het woord οχλος [lett: gepeupel, te hoop gelopen menigte] betekent in de Blijde Boodschap doorgaans een niet gering getal mensen maar nu is ook het woordje ‘groot’ erbij gevoegd [Gr.= πολύς χίκανός – ‘veel kuikentjes’].
            Kortom hier treffen beide  grote scharen elkaar en het was in die tijd [en ook bij ons] de gewoonte dat een rouwstoet ‘voorrang’ kreeg. Men diende eerbiedig aan de kant te gaan staan.
Men had toen eerbied voor de tegenstrever, de vorst van de dood. Geen mens, die ooit geboren is, kan de wereldse vorst van het leven ontlopen. Vroeg of laat zal ieder mensenkind voor de dood, deze ‘ grillige vorst’ dienen te buigen, daar wil je wel eventjes voor aan de kant gaan en als het enigszins kan maak je ook nog een kruisteken!

Lucas verhaalt hoe Jezus deze droevige stoet ziet, opnieuw gebruikt Lucas het woord ‘zien’, maar nu gebruikt hij een tegenwoordig deelwoord wat de nadruk op deze handeling aangeeft:
“ . . . . toen de Heer haar zag, werd Hij met ontferming over haar bewogen” Luc.7: 13.  Over het feit dat de Heer haar zag, letterlijk “Hij zag naar haar ‘om’” zou je boekdelen kunnen schrijven. Over dat woordje ‘[om]zien’ van Onze Heer en Verlosser naar ellendige schepselen zou je hele verhandelingen kunnen houden . . . . .
Ik noem slechts Exodus 6 : 1-7, sla het maar open, waar vermeld staat dat God de kinderen van Israël [de Kerk] ziet en dat God hen kent. Het gaat hier om de verdrukking door de Egyptenaren van het Volk, dat met Hem een Verbond is aangegaan. Israël, zowel als de Kerk, God ziet naar Zijn Volk in ellende om, daar hebben we het vorige week ook al over gehad. Wanneer je in zak en as zit kijkt God naar je om en is de Verlossing nabij. God ziet vanuit de hemelen neer op Zijn Volk. Met droefheid moest Hij de vele tekortkomingen en overtredingen vaststellen.

Telkens weer zond Hij Zijn Profeten om hen te waarschuwen en op te roepen tot bekering. En, de Barmhartigheid van God is, dat Hij in plaats van dit onboetvaardige volk voor eeuwig te verstoten [iets, wat het zeker had verdiend], belooft Hij in de toekomst een nieuw Verbond met hen te zullen oprichten [lees maar bij Jer.31: 31-34].
Opeens wordt het doodse zwijgen doorbroken en klinkt de levendige stem van onze Heer en Verlosser: “ween niet”.
Ween niet? Is dit niet een opmerkelijk bevel?
Deze vrouw moet toch haar verdriet kwijt zien te geraken, dat weet ieder spelleider, zo u wilt de pastor, de dominee en Zeker onze Heer Jezus Christus, de goede Herder.
Bovendien heeft deze weduwe een grote schare bij zich die haar bijstaat in haar verdriet. ‘Ween niet‘ dat is toch te dol voor woorden, is dit op zo’n moment geen ‘misplaatst’ bevel?
Deze woorden komen echter uit de mond van onze Heer en Verlosser, de Schenker van het Leven en dan liggen de zaken toch wel een beetje anders.
Het boek Openbaringen geeft ons nòg méér inzage in het werk van de Schenker des Leven’s. Je hoort dáár de stem van de Troon vanuit de Hemelen zeggen:
“   Zie, de tent van God is bij de mensen en Hij zal bij hen wonen en zij zullen Zijn Volkeren zijn en God Zelf zal bij hen zijn en Hij zal alle tranen van hun ogen afwissen, en de dood zal niet meer zijn noch rouw, noch geklaag, noch moeite zal er meer zijn, want de eerste dingen zijn voorbijgegaan.
En Hij, die op de Troon gezeten is, zei:
‘    Zie, Ik maak alle dingen nieuw’. En Hij zei: ‘Schrijf, want deze woorden zijn getrouw en waarachtig. En Hij sprak tot mij [Johannes de Theoloog]: ‘ Zij zijn geschied. Ik ben de Alfa en de Omega, het Begin en het Einde. Ik zal de dorstige geven uit de bron van het water van het leven om niet. Wie overwint, zal deze dingen beërven en Ik zal hem/haar een God zijn en hij.zij zal Mij een zoon/dochter zijn” Openb.21: 3- 7.
Dit ‘Weent niet’ biedt zo’n Machtig perspectief, een verrassend doorkijkje. Voor men het weet is men als mens aangekomen in Openb.21: 4; aldaar worden zelfs alle tranen gedroogd omdat God de oorzaak weg neemt namelijk de dood.

De Schenker van het Leven maakt het verschil tussen nèt te laat en ‘niet‘ te laat.
Lucas houdt ons voor dat onze Heer de baar aanraakt; voor een Jood is dat zéér onverstandig want dan werd men onrein en kon men voor even niet deelnemen aan de dienst in de Tempel. God dienend was men dàn uitgerekend en voor even uitgeteld. Christus, onze Heer, Die echter volkomen rein is, neemt dus plaatsvervangend de onreinheid van de dood op Zich. Toen Jezus echter de baar had aangeraakt, stonden de dragers stil.
Hier houdt de dood eerbiedig stil voor de Schenker des Levens en dàn klinkt Zijn machtwoord: ‘Jongeling, Ik zeg tegen jou: sta op‘.
Het is het machtswoord van de Schenker des Levens, hetgeen ontzettend veel meer uithaalt dan een geneesheer, een dokter, die in dit geval net te laat zou komen. Dit Machtswoord van onze Heer klinkt overigens ook door in Zijn Pedagogie van de Blijde Boodschap, waardoor doden de stem van de levende God gaan horen en gaan leven en
dàt . . . . . voor eeuwig . . . . . ja, eeuwige gedachtenis!

Apolytikion     tn.2.
“Toen Gij, het onster’flijke Leven nederdaalde tot de dood,
hebt Gij de kracht der onderwereld gedood door de bliksem der Godheid.
En toen Gij de gestorvenen uit de onderwereld opwekte,
riepen alle Machten der Hemelen:
O Christus onze God, Schenker des Levens, ere zij U“.

Kondakion     tn.2.
“Gij zijt opgestaan uit het graf, Almachtige Verlosser,
en bij het aanschouwen van dit wonder stond de onderwereld verslagen.
De doden verrezen en heel Uw Schepping verheugt zich samen met U.
Ook Adan jubelt en het Heelal mijn Verlosser,
zingt U de lofzang zonder einde“.

Theotokion     tn.2.
“ Onbegrijpelijk en hoog-Heerlik zijn alle Mysteriën
Die aan u voltrokken zijn, o Moeder Gods.
Verzegeld in reinheid en vast in maagdelijkheid,
zijt gij waarlijk Moeder geworden
en hebt gij de Ware God gebaard.
Smeek tot Hem dat onze zielen worden verlost”.

De Apostel-lezing van vandaag:

Paulus [Hebr.= ‘klein’] was een man die zeer geliefd was door God.
Hij werd als nakomeling onder de Apostelen gerekend, hij had immers de opgestane Heer in het verblindende Licht [als op de berg Thabor] gezien op de weg naar Damascus [Hebr.= de zakkenwever zwijgt].
Hij kreeg, zoals hij vanmorgen vermeldt, vele Goddelijke bezoeken en toch kreeg hij een doorn in het vlees vanwege zijn nederigheid. De Vader begrijpt deze doorn als een bepaalde verleiding of beproeving of moeilijkheid, een kruis dat door God aan Paulus werd gegeven.
We weten niet zeker wat de doorn was, maar we kennen zijn reactie – hij smeekte om opluchting, ontving een woord van de Heer [“Mijn kracht is volmaakt geworden in zwakheid” en hij aanvaardde vanaf dat moment maar al te graag zijn doorn in het vlees.
En we weten waarom de H. Paulus dit specifieke kruis heeft gekregen om te dragen, hij vertelt ons de reden – om de hoogmoed te bestrijden die zou kunnen komen van de vele Genadegaven, Die God hem had gegeven.
Wetende dat onze strijd van God komt, is een beetje opluchting, maar vragen waarom we deze worstelingen moeten doorstaan is een vraag die velen van ons hebben.
We zullen het onderwerp benaderen met de woorden van H. Isaäc de Syriër, wiens geschriften, over het geestelijk leven tot de meest gerespecteerde kerkvaders behoren.
En we zullen daarbij zijn homilie gebruiken, toepasselijk getiteld:
“Over de redenen waarom God toestaat dat verleidingen komen over degenen die Hem liefhebben”, het gaat hierbij over de Kracht uit den Hoge, die ons volmaakt maakt in onze zwakheid en dat we trots mogen zijn op onze zwakheden vanwege Christus.
We horen om ons heen voortdurend de vragen;
“Waarom ik – waarom lijd ik, waarom worstel ik, waarom zijn dingen zo slecht” dat zijn vragen, die wij onszelf voortdurend voor ogen houden.

Maar waarom is het zo?
Wetende dat onze strijd van God komt, geeft een beetje Geestelijke ondersteuning, een beetje lucht/wind van de Heilige Geest, maar vragen waarom we deze worstelingen moeten doorstaan is een vraag die velen van ons hebben.

De Heilige Isaäc de Syriër geeft ons 3 basisredenen
waarom God ons een doorn in het vlees heeft meegegeven:
1.]. “Want [de verwerving van vrijmoedigheid voor Hem] God staat toe dat Zijn heiligen worden berecht door elk verdriet, dan om opnieuw te ervaren en om Zijn hulp te bewijzen, en om te begrijpen hoe groot een voorzienigheid Hij voor hen heeft, want in hun gevaren is Hij hun tot Verlosser bevonden“.
God staat ons toe om berecht te worden zodat we Zijn zorg, Zijn verlossing, Zijn redding kunnen ervaren. Zoals de Apostel Paulus het formuleert: “zodat we Zijn Kracht in onze zwakheid kunnen ervaren”.
Ons Geloof, in de navolging van Christus, onze Verlosser, neemt toe wanneer Hij ons helpt onze doorn in onze belevingswereld te verdragen, en met meer Geloof groeien we ook in vrijmoedigheid voor God.
We kunnen met Geloof en Vrijmoedigheid voor onze Heiland staan, met de grootste Hoop op onze persoonlijke redding.
Verdere uitleg op dit punt door de H, Isaäc maakt ons tevens duidelijk:
“We leren de zwakte van onze aard en de hulp van Goddelijke kracht wanneer God eerst Zijn kracht van ons weghoudt terwijl we in verleiding zijn. Op die manier maakt Hij ons bewust van de impotentie van onze natuur, de moeizame verleidingen en de sluwheid van de vijand. Aldus geeft Hij ons te verstaan tegen wie we dienen te strijden en waar wij het moeilijk mee hebben . . . hoe machteloos we wel niet zijn voor het aangezicht van elke hartstocht … “.
We verkrijgen hiermee inzicht in de diepte van onze zwakheid en de noodzaak van God’s redding, wanneer we gezonken zijn temidden van verleidingen. En ons Geloof wordt versterkt waneer we onszelf aanleren om alleen nog redding bij onze Heer en Verlosser te zoeken en we onderkennen daarop Zijn snelle reageren op onze verzoeken.
2.].“En nogmaals, [zo schrijft de H. Isaäc, laat God verleidingen toe] dat we wijsheid kunnen verkrijgen uit verzoekingen … zodat we de kennis van alle dingen kunnen verwerven, opdat misschien we niet worden bespot door de demonen. Want indien Hij [God] ons alleen in het goede zou laten oefenen, dan zouden we geen training op andere onderdelen verkrijgen en slechts blind ten strijde trekken . . . indien de mens niet eerst door de ervaring van het kwaad wordt beproefd, heeft hij geen smaak voor het goede … hoe zoet is kennis die is opgedaan door feitelijke ervaring en door ijverige training”.
Onze verleidingen, onze doornen, onze kruisen, in onze strijd in Christus verheffen de deugd van de Genadegave van Wijsheid. We leren uit de eerste hand de keuze tussen goed en kwaad, tussen God en onze vijand. Adam en Eva werd, in de hof van Eden, gezegd niet te eten van de boom van de kennis van goed en kwaad. In het begin waren ze niet klaar voor die verantwoordelijkheid. Maar de Vaders zijn het er allemaal over eens dat ze uiteindelijk klaar zouden zijn en dat ze dat ooit verboden fruit met Gods zegen hadden kunnen opeten.
God leert ons zodat we er helder inzicht door verkrijgen en klaar zijn voor de strijd – zoals de Schriften zeggen, Hij legt nooit een last op ons die te zwaar voor ons is om te dragen.
We worden op Zijn Woord getraind in de druppelsgewijze aangedragen wijsheid en verkrijgen daarop overeenkomstig datgene wat wij aankunnen naar vermogen kennis en de ervaring van God. En onze kracht komt voort uit God en niet uit onszelf, zoals de H. Isaäc dit in het eerste punt al heeft aangegeven en wordt in tijden van verleiding steeds verder opgebouwd.
3.]. Het derde en laatste punt dat Isaäc maakt, is dat God ons verleidingen toestaat, zodat als we groeien in wijsheid, indien we nimmer afhaken, maar volharden, waarmee ons Geloof wordt versterkt en we de vrijmoedigheid verkrijgen voor de Heiland.
Wanneer Hij als God Zijn genadige Genadegaven over ons kan blijven uitstorten wanneer onze training heeft ons klaargestoomd om Hem te ontvangen, in ‘communio’ met Hem te leven.
God laat ons die doornen in het vlees tot bloedens toe ervaren, zodat we kunnen worden getooid met de Genade van nederigheid, door in het gebed te volharden komen we God steeds verder nabij, ervaren we het Geloof in de Verwachting, verkrijgen wij dapperheid in het aangezicht van de  verzoekingen en vrijmoedigheid voor het aangezicht de Wijsheid van God.
De H. Isaäc schrijft: “
– De ascetische worstelaars [de doodgewone volgelingen van Christus] worden berecht, dat kunnen we toevoegen aan onze rijkdommen;
– de luiaards worden beproefd, opdat zij daardoor kunnen waken voor wat schadelijk voor hen is;
– de slaperigen worden beproefd, opdat zij gewapend zijn met waakzaamheid;
⁌ zij die ver weg zijn, worden berecht, opdat zij nader tot God komen;
⁌ zij die God’s eigendom zijn, worden beproefd,
opdat zij met vrijmoedigheid zijn huis mogen binnengaan.
Daarom probeert God ons eerst uit en treft ons tot in het diepst van ons hart en
vervolgens onthult Hij daarop Zijn Genadegaven.
Eer komt toe aan onze Heer en Meester Jezus Christus,
Die ons de zoetheid van gezondheid brengt met krachtige, maar zware medicijnen!”
God test onze zwakheden om ons sterker te maken, zoals een bodybuilder,
die zijn zwakkere gebieden uitwerkt om ze aan te scherpen en perfect te maken.
God geeft ons onophoudelijk de mogelijkheid om Zijn Genadegaven te verkrijgen,
ons als een voortdurende Schepper aan Zijn Beeld de Gelijkenis gevormd te krijgen en dat vindt slechts plaats in de ons gegeven tijden van beproevingen en verleidingen.
Zoals de H. Isaäc het formuleert:
“Eer komt toe aan onze Heer en Meester Jezus Christus,
Die ons de zoetheid van gezondheid brengt
door ons zware medicijnen toe te dienen!”
Eer aan God, door onze Heer, Jezus Christus!
Eer aan Hem, voor nu en alle eeuwigheid!

Zijn evenknie voegt hier nog aan toe:
” Ik, Ephraïm ben stervende en
schrijf mijn testament.
Moge het een getuigschrift zijn voor
hen die na mij komen;
Bidt dag en nacht, uw hele leven door.
Zoals een ploeger ploegt, dag in dag uit.
Een ploeger, zijn werk is eerzaam en bewonderenswaardig;
Wees niet zoals luie mensen in wier velden doornen groeien.
Bidt constant, want hij die het Gebed liefheeft,
Zal hulp vinden in beide werelden“.

            Gaandeweg zullen we hoe langer hoe meer gaan beseffen dat
we onze spelleiders en toezichthouders in de oorlog tegen de vijand eigenlijk helemaal niet nodig hebben om inzicht in die oorlogen te krijgen.
            Zij gaan veelal uit van ‘andere’ belangen, die zij zichzelf hebben toegemeten, hun grootste zorg [en angst!] gaat in het westen vaak uit naar de indruk, die zij in de geschiedenis zullen achterlaten en zij zijn daarop geneigd tot de meest intense leugen-achtigheid. Helden blazen zich immers op, schurken belazeren zelfs de geschiedschrijvers.
De meest betrouwbare kroniekschrijvers, zijn degenen:
•  die zich in hun binnenkamer terugtrekken,  de gewone navolgers van Christus,
– die zich als een kluizenaar schuilhouden, zij die zich ‘werkelijk’ onder behandeling blijven stellen van de Enige Geneesheer van het Leven.
– die stilzwijgend de wereld in kijken en zich verwonderen over zoveel onnodig leed;
•  De gewone mensen die zonder ambitie maar met een veel groter historisch besef, zonder eigenbelang, die  oorlog tussen de mens en zijn vijand vastleggen. Temidden van alle chaos, smeerlapperij, onoverzichtelijkheid, slechtheid en gevaar, ook voor eigen leven, vervullen zij hun zelfopgelegde taak.
•  En wanneer het stof van de bommen, het vergiftigende gas, kortom de kruitdamp is opgetrokken zijn hun tijdgenoten hen dankbaar, het nageslacht zal vaak zelfs opgetogen zijn.
In de Lage Landen hebben we over de kwaliteit en de kwantiteit van kroniekschrijvers de afgelopen kerkhistorische jaren van ‘kommer en kwel’ niet te klagen gehad. Behalve de bekendste van allen, de Apostelen Petrus en Paulus, zijn er honderden verdienstelijke burgers van het Hemelrijk, die in soms moeilijke omstandigheden hun deel van de werkelijkheid nauwkeurig en consciëntieus hebben bijgehouden; voor later, want dat er voorzeker een làter zal zijn, dat staat voor iedereen vast.
•  Toch blijven wij ons maar voortbewegen op de weg naar het einde der tijden, hetgeen voor velen – òf we hun gedachten nu kennen of niet – een bewegen zal zijn op een moeilijk begaanbaar grensgebied tussen Waarheid en bezegeling, waarin iemand’s leven beschreven wordt en reflecteert vanaf zijn kindertijd tot zijn ‘over’-lijden.
•  Voor de Troon van God wordt eerst dàn verantwoording afgelegd van het simpele begrip van religie en natuur met de luttele levensplanning en zelfbeeld.
➥ Vanwege de bloedband met Christus en de erfenis, die daaruit voorkomt weten wij ons in ieder geval gered en zullen tot in de eeuwigheid leven in het Hemels Koninkrijk.