Category: 16. Katechese – proclamation of the Orthodox faith

“     Daarom is het Koninkrijk der Hemelen te vergelijken met een koning, die afrekening wilde houden met zijn slaven.
      Toen hij begon te rekenen, werd een voor hem geleid, die tienduizend talenten schuldig was. Omdat hij niet bij machte was te betalen, beval zijn heer hem te verkopen, met zijn vrouw en kinderen en al wat hij bezat, opdat er betaald kon worden. De slaaf wierp zich als smekeling ter aarde en zei: ‘Heb geduld met mij en ik zal u alles betalen’.
De heer van die slaaf kreeg medelijden met hem en hij liet hem vrij en schold hem de schuld kwijt.
      Toen die slaaf wegging, trof hij een zijner medeslaven aan, die hem honderd schellingen schuldig was, en hij greep hem bij de keel en zeide: Betaal wat gij schuldig zijt. De medeslaaf nu wierp zich voor hem neer en bad hem dringend, zeggend: ‘Heb geduld met mij en ik zal u betalen’. Doch hij wilde niet, maar ging heen en zette hem gevangen, totdat hij het verschuldigde zou betaald hebben.      Toen nu zijn medeslaven zagen, wat er gebeurd was, werden zij zeer verdrietig en gingen hun heer al wat er gebeurd was, mededelen.
      Toen ontbood zijn heer hem en zeide tot hem: ‘Slechte slaaf, al die schuld heb ik u kwijtgescholden, daar gij het mij dringend hadt gevraagd. Hadt ook gij geen medelijden moeten hebben met uw medeslaaf, zoals ook ik medelijden had met u?’.      En zijn meester werd toornig en gaf hem in handen van de folteraars, totdat hij hem al het verschuldigde zou betaald hebben.
      Alzo zal ook mijn hemelse Vader u doen, indien gij niet, een ieder zijn broeder, van harte vergeeft” Matth.18: 23-35.

“       Genade zij u en Vrede van God, onze Vader en van de Heer Jezus Christus. Ik dank God te allen tijde over u, vanwege de Genade Gods, die u in Christus Jezus geschonken is; want in elk opzicht zijt gij rijk geworden in Hem: in alle woord en alle kennis, gelijk het getuigenis aangaande Christus onder u bevestigd is, zodat gij ten aanzien van geen enkele Genadegave te kort komt, terwijl gij uitziet naar de Openbaring van onze Heer Jezus Christus.
Hij zal u ook bevestigen ten einde toe, zodat gij onberispelijk zult zijn op de dag van onze Heer Jezus Christus “ 1Cor.1:3-9.

“Uit den Hoge zijt Gij neergedaald, Barmhartige om ons van het lijden te bevrijden”.

Wanneer je de Pedagogie Christus opneemt als richtlijn voor jouw leven – worden er je dwingend diepgaande begrippen onder de aandacht gebracht.  Soms ontmoeten we vragen welke voortkomen uit de gedachten van anderen, zoals vandaag de apostel Petrus, degene die Hem heeft beleden als zijn Koning en God. Herinner je het Mysterie van de [Orthodoxe] doop, waarbij je tevens hebt verklaard dat je jezelf bij Christus hebt aangesloten.
“     Waar twee of drie vergaderd zijn in Mijn Naam, daar ben Ik in hun midden.            Toen kwam Petrus bij Hem en zei: ‘Heer, hoeveel maal zal mijn broeder tegen mij zondigen en moet ik hem vergeven? Tot zevenmaal toe? Jezus zei tot hem: ‘Ik zeg u, niet tot zevenmaal toe, maar tot zeventig maal zevenmaal” Matth. 18: 22-23.

God vernedert Zichzelf en komt als Barmhartige tot ons om ons van ons lijden te bevrijden. God wil gewoon niet dat wij mensen, maaksel van Zijn hand, voor Hem verloren gaan en zeker niet wanneer het om onderlinge verhoudingen gaat.
God is Liefde en Hij verwacht dat Zijn kinderen op dezelfde wijze met elkaar omgaan.
“      Zo bestaat bij uw Vader, die in de Hemelen is, de Wil niet, dat een van deze kleinen verloren gaat. Indien uw broeder zondigt, ga heen, bestraf hem onder vier ogen. Indien hij naar u luistert, hebt gij uw broeder gewonnen. Indien hij niet luistert, neem dan nog een of twee met u mede, opdat op de verklaring van twee getuigen of van drie elke zaak vaststa. Indien hij naar hen niet luistert, zeg het dan aan de gemeente. Indien hij naar de gemeente niet luistert, dan zij hij u als de heiden en de tollenaar” Matth. 18: 14-17.

Er blijkt dus voor ons mensen, wie we ook zijn, een noodzaak te bestaan jezelf te vernederen teneinde van binnen – in ons hart – een diepgaand begrip te krijgen wat ons nu eigenlijk werkelijk beweegt:  Soms komen we wezenlijke vragen tegen die voortkomen uit onze gedachten of vragen, die anderen ons stellen, teneinde inzicht te krijgen in datgene wat ons verheft of vernedert; het kan immers zo maar het tegenovergestelde zijn dan wij voor ogen hebben en onszelf méér kwaad dan goed doen.
1.]. “Gij zult naast God uw naaste liefhebben als uzelf” Matth.22: 39.
God, Die de mensen liefheeft vraagt ons eveneens liefde op te brengen voor de ander, wie dat ook mag zijn.
Christus heeft ons tevens gezegd: “Niet allen vatten dit Woord, alleen zij, aan wie het gegeven is. Er zijn immers gesnedenen, die zo uit de moederschoot geboren zijn, en er zijn gesnedenen, die door de mensen gesneden zijn, en er zijn gesnedenen, die zichzelf gesneden hebben, ter wille van het Koninkrijk der hemelen. Die het vatten kan, die vatte het” Matth.19: 11,12.

Vervolgens roept hij de kinderen bij zich.
Een kind is namelijk onbevooroordeeld, is onpartijdig, heeft zich voorafgaand nog geen mening gevormd; zij staan ‘open’ voor veranderingen.
2.].  “Indien iemand tot Mij komt, en niet haat zijn vader en moeder en vrouw en kinderen en broeders en zusters, ja zelfs zijn eigen leven, die kan mijn discipel niet zijn” Luc. 14: 26.
Is het hier eveneens God, Die ons vraagt te haten?          Bij een oppervlakkige weergave van teksten ontdek je hoe er vanuit een bepaalde manier waarop iemand iets waarneemt een tegenspraak kan ontstaan; echter een ‘juist‘ begrip zal ons aantonen, dat deze teksten elkaar aanvullen en niet tegenstrijdig zijn. Want God is goed en Hij doet wonderen en alleen Hij heeft de redding van alle mensen en het bereiken van het Hemels Koninkrijk voor ogen. God heeft echter een inzicht op hoger niveau, Hij overziet de menselijke eenvoud en streeft naar een leeromgeving waar Zijn volgelingen uitgerust worden met vaardigheden op meerdere niveaus.
God heeft het totaal niet nodig om verwantschapsverhoudingen te sussen ten koste van de eenvoudigen, noch de relatie tussen familieleden te bevestigen ten einde het eeuwige Heil te bereiken. Hoewel Hij ogenschijnlijk onenigheid oproept, vraagt hij ons om onszelf als mens te haten en elk verlangen naar het kwaad te veroordelen, niet onze aardse gehechtheid aan te tonen, en niet langer de grillen van onze ziel te volgen, maar de positie in te nemen van een eerlijk en oprecht zelfbewustzijn, m.a.w. zelfbestuur. Hij vraagt ons om kritisch ten opzichte van onszelf te zijn en nederig van hart. In deze geven deze ogenschijnlijk tegenstrijdige verzen ons een inzicht in het zelfde, maar vanuit een verschillende windrichting, een hoogstaand geestelijke niveau.

De tegenstrever gebruikt dit soort tegenstrijdigheden eveneens als wapen om de mensheid op het verkeerde been te zetten.
Het bewijs hiervan tekent zich al af wanneer onze Heer en Meester Zich zojuist door Johannes de Doper heeft laten bevestigen, door degene met de stem, die roept in de woestijn: “  Bereidt de weg des Heren, maakt recht Zijn paden” Marc.1: 3.

De satan wordt namelijk geconfronteerd met de Heer der Heerlijkheden, Die Zijn Goddelijkheid inborst in het verborgene draagt, het Mysterie van de menswording. Dit verstoort de duivel en trekt hem aan tot tegenactie.
De aan de aarde gebonden en in de war gebrachte mens probeert hij te verleiden met een heel aantrekkelijk menselijk argument:
“ Indien je zo verheven bent; indien je kind van God bent”.
Dit geeft de boosaardigheid van de satan weer, hij streelt de mens in z’n vermeende verheven positie, in de positie, die hij zichzelf ‘eigen’ heeft gemaakt, zich verheven te voelen boven de ander.
De duivel verstoort verlossing zoals deze tot Christus zei: “ Indien Gij Gods Zoon zijt, werp Uzelf dan naar beneden; er staat immers geschreven: Aan zijn engelen zal Hij opdracht geven aangaande u, en op de handen zullen zij u dragen, opdat gij uw voet niet aan een steen stoot”.
Maar Jezus zei tot hem: “Er staat ook geschreven: Gij zult de Heer, uw God, niet verzoeken” Matth.4: 6,7. En Marcus zegt dan: “    Hij was bij de wilde dieren [in de woestijn] en de engelen dienden Hem.    En nadat Johannes was overgeleverd, ging Jezus naar Galilea om het Evangelie van God [de Vader] te prediken en Hij zei:  ‘De tijd is vervuld en het Koninkrijk van God is nabijgekomen. Bekeert u en gelooft het Evangelie’” Marc.1: 13-15.
De Liefde Gods werd door de tegenstrever aangerand, de satan probeerde de Heer te misleiden, Die ons een juist begrip bijbrengt van de Blijde Boodschap.
Je kunt niet zo maar een bijbels begrip uit z’n verband rukken. Teneinde inzicht te krijgen in de Blijde Boodschap dien je deze van kaft tot kaft bestuderen. Het belangrijkste is de geest van het geheel en niet een eenzame tekst, want:
“    als medewerkers [Gods] vermanen wij u ook de Genade van God niet tevergeefs te ontvangen, want Hij zegt: ten tijde van het welbehagen heb Ik u verhoord en ten dage van het heil ben Ik u te hulp gekomen; zie, nu is het de tijd van het welbehagen zie, nu is het de dag van het Heil.
       Wij geven in geen enkel opzicht enige aanstoot, opdat onze bediening niet gesmaad zal worden, maar wij doen onszelf in alles kennen als dienaren van God” 2Cor.6: 1-4a.

We bedoelen -hier- letterlijk
de Liefde tot God en tot de medemens, de naasten; het gaat om de inhoud van de Goddelijke Boodschap en niet
om het een of andere door de wereld gedefinieerde studie of de wetenschap van het menselijk lichaam.
Het voor ons geopenbaarde is niet zo eenvoudig en wordt ons niet zo maar terloops eventjes gezegd, maar het biedt ons een door God georkestreerde mogelijkheid. Ons wordt een mogelijkheid aangeboden welke ons gunstig en positief beïnvloedt – het openbaart ons de twee wijzen waarop wij grip kunnen krijgen op de door Hem bedoelde Boodschap.
1.]. Het oppervlakkig begrip: Je haalt een aantal verzen aan en probeert ze in hun samenhang te verenigen en uit te wisselen en zoekt datgene wat afwijkt van de eigenschappen die iedere mens heeft [het aan de wereld gebonden zijn].
Het totaal legt men terzijde en bouwt vervolgens op wat men wil, teneinde tot de eigen overtuiging te komen en komt als het ware tot een valse overtuiging en probeert dit met zichzelf te verzoenen. Dat is wat de tegenstrever doet: ‘hij bemiddelt in de vervalsing van het oorspronkelijk mensbeeld – hij ontkracht het geslapen zijn naar Gods beeld en gelijkenis’.
2.]. Het gedegen, diepgaand en grondig begrip:  Het uitgangspunt hierbij is de oorspronkelijkheid, het bereiken van de naakte Waarheid, dat is de Geest van Christus. Het humanisme is daarentegen bereid om haar eigen grote tevredenheid te ondergaan, zelfs wanneer die in strijd is met de persoonlijke wensen [zelfbeschikking over leven en dood].
De enige manier om de oorspronkelijke weg te gaan is om alle verzen van de Blijde Boodschap in z’n geheel te bezien, als een geïntegreerd geheel, dat er geen onderdeel daarvan wordt afgescheiden. Dit kan alleen plaats vinden zonder toevlucht te nemen tot de eigen interpretatie van mijn persoonlijke verbeeldingskracht of door woorden te manipuleren of de betekenis ervan te verkrachten . . . . . [Dit proces is door Thomas van Aquino in gang gezet; hij wist het zelf wel, beter dan de oorsronkelijke Kerk].
Dit is allemaal noodzakelijk voor de persoonlijk christelijke inzet, toewijding en integriteit welke zijn grenzen niet kent. Dit alles met een volledig bewustzijn van de vreze Gods, welke haar dezelfde rechtvaardigheid meegeeft – met inbegrip van een permanente beoordeling van wat als overeenstemming heeft bereikt, of men bijvoorbeeld niet het een of andere aspect heeft gemist  – en bovenal – in de aardse gebondenheid over het hoofd heeft gezien en dus de bereidheid tot aanpassing van de conclusie zal kunnen leiden.

Dit zelfinzicht, is precies de aanpak van de vroeg-christelijke [Orthodoxe] Kerk; De Griekse naam orthodox betekent letterlijk “rechtgelovig”, het ‘ware Geloof’ behoudend. De vroeg-christelijke [Orthodoxe] Kerk  is daarom in de eerste plaats een liturgische en [aan-] biddende Kerk; de doctrine en ethiek kunnen alleen binnen de context van deze Goddelijke aanbidding worden uitgelegd, of, zoals de eminente orthodoxe theoloog George Florovsky dit uitdrukte:
‘Het christendom is een liturgische religie’.
Het gaat daarbij om de rechte gedachte en het waarachtig Geloof in datgene wat onze Heer, verwijzend naar Zijn Vader, ons via de Heilige Geest als Blijde Boodschap heeft willen meegeven.
Hoewel we menen dat de gemeenschapszin met veel verzen tegenstrijdig zou zijn dwingt het ons om met gebruik van de totale Goddelijke Boodschap een verzoening te bewerkstelligen en bepaalde verzen van de Boodschap tot vereniging met haar doelstelling te bewerkstelligen.

Dit inzicht – het met de oorspronkelijke betekenis op de loop gaan, het ondermijnen, bewust verkeerd toepassen, aantasten en besmetten was aanwezig bij de sadduceeën en farizeeën. De sadduceeën [Hebr.: צְדוּקִים Ṣĕdûqîm, Gr. Koinè: κοινὴ, gebruiken] waren aristocraten, inclusief aristocratische priesters, die de mozaïsche wet volgden, maar niet de relatief nieuwe “tradities” van de farizeeën. De Joodse bevolking diende – aldus leerden zij, de wetten van het Oude Testament onvoorwaardelijk te bewaren en werden daarom [in hun absolute rechtlijnig wettisch denkpatroon] dom gehouden – ‘doof’ en niet ontvankelijk voor de werkelijke boodschap van Gods Liefde en waren gericht op wereldse grondbeginselen; hun meningen en denkbeelden werden bewust verkeerd toegepast. Het juiste begrip van God’s Woord werd verblind en zo bestrafte de Heer der Glorie hen, zeggend:
“   Dwaalt gij niet daarom, dat gij de Schriften niet kent noch de Kracht van God?” Marc.12: 24, want hun inzichten waren in het geheel niet zo goed – als gevolg van hun ‘eigen smaak‘.  Zij lieten zich niet beperken door het Woord des Heren, waren harteloos en in feite zonder enige betekenis. Christus ‘toon’ stond hen niet aan en ‘Zijn stijl en houding betreurden zij’.
Daarom is het dat het ons christenen, die de vroeg-christelijke [orthodoxe] beweegredenen volgen, die Christus volgen de Blijde Boodschap op de juiste wijze te bestuderen om te voorkomen dat de duivel ons bedriegt. Bedriegers zijn in deze wereld in staat zich zelf te ontpoppen als grootmachten van het algemeen Heil en het algemeen begrip van de Blijde Boodschap aan te tasten, die het richtsnoer vormen van de vroeg-christelijke [orthodoxe] Kerk.
Het basisbegrip vindt toepassing op talrijke gebieden, maar veelal beperken zij zich tot drie modellen: de centrale geldvoorziening, de grip op de organisatie en het vergroten van hun positie in de organisatie door de organisatie met leningen op te zadelen. Zij verwerven zich tevens van een reputatie, die hen belangrijk maakt op het gebied van vermeende noodzakelijke internationale contacten.

✥ Wat is de betekenis van het Woord ‘redding’?
1.]. Redding is dat de mens zich ontdoet van de slechte staat waarin hij verkeerd en die hij zich laat welgevallen, dat kan z’n redding zijn:
1a.]. redding kan zowel lichamelijk, fysiek of psychisch zijn: – zoals verlossing van vijanden of van  besmettelijke- en alledaagse ziekten, hongersnood of perioden dat het economisch slecht gaat, zgn. financiële crises . . . . . . . etc. Zoals de verlossing van verdriet [kommer] en kwel vanwege het verlies van een geliefde, of omdat men blootgesteld is aan vernedering of smaad of de ontkenning van vermeende machtige posities  . . . etc.
2.]. Redding is dat de mens geestelijk verlost wordt: – zoals de redding van de macht van de satan en zonde, de hoogmoed en het zelfvoldaan zijn,  zich als mens als god beschouwt, hetgeen  verdeeld is in twee delen: – 

⁌ ➥ ⁌ Ten eerste: de tijdelijke redding van mijn ziel: In de huidige wereld, de verlossing redding van verzoekingen van de duivel en de redding van de erfelijke zonden zoals die ons als mens door onze voorvaders [ingebakken] via Adam is overgedragen, beter gezegd, waar we zelf aan toegegeven hebben.
En voor het overige genieten van de Goddelijke afstamming en daarmee worden blootgesteld aan de bijbehorende tegenslagen en opnieuw in zonde vervallen, die nu eenmaal automatisch door tegenslagen worden opgevolgd en ons niet langer inspannen ook maar iets te doen aan de terugkeer naar de oorspronkelijke staat, het evenbeeld te zijn van God. De situatie waarin men verkeerd wordt als normaal beschouwd en kan worden opgevolgd door het vasthouden aan de zonde, wegzinken in deze gelukzaligheid en zich toch wel verlost achten door Christus’ bloed.
⁌ ➥ ⁌  Ten tweede: de redding van mijn ziel zonder of met weinig inhoud: de definitieve bevrijding van de aanvallen van de duivel en van alle zonden, daar naast van al de materiële, fysieke en psychologische pijn, die wij ervaren wordt slechts verdragen.
De overgang naar de situatie van permanente gelukzaligheid, met Christus, zal eerst voor eens en voor altijd plaatsvinden wanneer we naar de hemelse gewesten zijn overgegaan. We kunnen –hier en nu– in het ondermaanse toch niet tegen die verleidingen op, maar wanneer wij christenen opstijgen naar het beoogde verheerlijkte lichaam en naar lichaam en geest bekleed zullen worden met het hemelse dán zal het Mysterie z’n beslag krijgen. Met andere woorden, wij zijn gedoopt en noemen ons volgeling van Christus en hebben als zodanig tòch niets te verliezen, er bestaat geen mogelijkheid om tot verderf te vervallen, want ons is voorzeker blijvend een betere onsterfelijke gesteldheid voorzegd. 

✥ Hoe verkrijgen we deze eeuwige redding, deze betere onsterfelijke gesteldheid?
Deze betere onsterfelijke gesteldheid, dit eeuwige Heil wordt door de vroeg-christelijke [orthodoxe [Kerk] als zeer kostbaar geacht, omdat de zonde – een eigenschap is, die we persoonlijk van onze voorouders als nalatenschap hebben meegekregen – het is zeer ongunstig en gevaarlijk en wordt uiteindelijk bestraft met de dood en veel van onze zonden, zijn derhalve ook tijdens ons leven vele malen gedoemd om tot de dood te leiden.
Deze nietsontziende gesteldheid is niet alleen de dood van het lichaam, maar het is de eeuwige kwelling van zowel lichaam als ziel in het eeuwige vuur. Dit wordt zo omschreven omdat het hier gaat vanwege het voor eeuwig ontbreken van de Goddelijke zorg.  Zowel het lichaam als de ziel behoren tot de eenheid, die God bedoeld heeft en zijn deelgenoot aan alle menselijke lichamelijke of geestelijke inspanning om haar levensopdracht te vervullen. Aldus is het voor de mens hoe dan ook onmogelijk geweest om deze zaligheid te verkrijgen.
Maar God – heeft in ‘Zijn Goddelijke Barmhartigheid‘, die zonder grenzen is – toegegeven en ons vlees aangenomen, dat tot de dood veroordeeld was en in alles is Hij door Zijn Zoon aan de mens gelijk geworden behalve in de door Hem verafschuwde zonde.

“    Want wij hebben geen hogepriester, die niet kan meevoelen met onze zwakheden, maar een, die in alle dingen op gelijke wijze [als wij] verzocht is geweest, doch zonder te zondigen” Hebr.4: 25;
“      Immers, zulk een hogepriester hadden wij ook nodig: heilig, zonder schuld of smet, gescheiden van de zondaren en boven de hemelen verheven; Die niet, gelijk de hogepriesters, van dag tot dag eerst offers voor zijn eigen zonden behoeft te brengen en daarna voor die van het volk, want dit laatste heeft Hij eens voor altijd gedaan, toen Hij Zichzelf ten offer bracht” Hebr. 7: 26;
“      En van wie heeft Hij een afkeer gehad, veertig jaren lang? Was het niet van hen, die gezondigd hadden en wier lijken in de woestijn lagen? Aan wie anders zwoer Hij, dat zij tot Zijn rust niet zouden ingaan, dan aan hen, die ongehoorzaam geweest waren?“ Hebr.3: 17,18;
“      Want elk huis wordt door iemand gebouwd, maar de Bouwmeester van alles is God. Nu was Mozes wel getrouw in geheel zijn huis als dienaar om te getuigen van hetgeen gesproken zou worden, maar Christus als Zoon over Zijn huis. Zijn huis zijn wij, indien wij de vrijmoedigheid en de Hoop, waarin wij roemen, tot het einde onverwrikt vasthouden“ Hebr.3: 4-6.
✥ God heeft dus via de dood van Zijn eengeboren Zoon betaald voor de zonden van de mens. Hij heeft genoegdoening gegeven voor iedereen van Adam tot de gehele mensheid en tot in de eeuwigheid verduren wij met Zijn dood aan het Groot en Heilig Kruis, waardoor Zijn bloed aan het Kruis is vergoten als de boetedoening voor de zonden van de gehele wereld.
De dood van God, de Zoon onder ons mensen heeft niet tot gevolg gehad dat de Theologie eveneens teniet is gedaan. Het betekent de dood van de menselijkheid – die door de Theologie vleesgeworden is, die Hem heeft verheerlijkt en degenen die Hem wagen te beledigen en te vernederen , Die de allergrootste Waardigheid toekomt – niet alleen de dood van de mensheid teniet doet maar dit duivels werk theoretisch toegeschreven als een verzamelde Eenheid, de satan teniet doet. 

• Het Goddelijk Heil en de Goddelijke verlossing worden dus duur betaald, nochtans kan Één door -het slechts af te kopen- alle middelen van bestaan verkrijgen om de mensheid te verlossen, dus heeft God heeft dit de volkeren gratis en voor niets ter beschikking gesteld. Net zoals God het de eerste mens Adam gratis en voor niets het overdadig weelderige Paradijs ter beschikking stelde.
  De omstandigheden verschillen in niets ondanks Zijn Achtenswaardige positie heeft God ons de zaligheid in de eeuwen der eeuwen -‘om niet’- ter beschikking gesteld, maar Hij stelde wel de voorwaarden op.
  Zijn benadering ten voorbeeld voor de mensen is dat er geen tegenstrijdigheid is tussen het onderwijs wat Hij de mens meegaf en de voorwaarden, die Hij nu als steun aan Zijn onderwijs toevoegt. Ook in onze hedendaagse periode behoeven wij geen cent te betalen voor deze Pedagogie, Die Hij ons ter beschikking stelt.
  En dat onderwijs is geen ellende die Hij achterlaat, maar een systematisch gebeuren met voorwaarden, zoals het invullen van een formulier en het vervolgens bijhouden van de lessen, die je dient te volgen – God laat je volkomen vrij.  Je mag je huiswerk doen en eventueel examen doen [beproefd worden].
  Je krijgt geen officieel diploma of certificaat – ondanks de fouten die je gemaakt mocht hebben, niet voor degenen die in Zijn gemeenschap [de Kerk] aanwezig zijn en zij die het hebben laten afweten. De uiteindelijke prijs, die je kunt ontvangen is niet afhankelijk van of je nu een persoon bent, die zich voornamelijk bezighoudt met dingen die je graag doet [behalve de negatieve werken van een bewust manipulator], Hij is voor iedereen loyaal; Hij maakt geen onderscheid tussen zondaars en tollenaars.   

• Het door God ontworpen kunstwerk van het Heil, waarvoor Hij het systeem en de voorwaarden ook Zelf vast heeft gesteld is de Heer en de heerlijkheid Zelf:
  “    Eén is Heilig, éen is Heer, Jezus Christus, tot heerlijkheid van God de Vader” uit de ‘Goddelijke Liturgie van Johannes Chrysostomos’.
  Hij gaf dit aan Zijn volgelingen en de apostolische opvolging mee en voltooide dit door Zijn Heilige Geest op de mensheid te laten neerdalen om hen in regelmaat en beschikking overeenkomstig Zijn Wil te begeleiden en op te vangen.
  Dit systeem is door de Heer der heerlijkheid, door God Zelf ingesteld en wordt Zijn Lichaam ‘de Kerk’ genoemd, los van datgene wat de mensen er in de loop van de eeuwen zelf van gemaakt hebben.

• Wat het onderwerp van het heil betreft verstrekte de Heer der Heerlijkheid Zelf en gaf Hij dit aan Zijn volgelingen mee en maakte dit door Zijn gezonden Heilige Geest af om hen te blijven volgen en de Kerk daarmee volgens een bepaald systeem op niveau te brengen.
  Dit systeem door God in Zijn Kerk, Zijn Lichaam vastgesteld en is: – de “rituele Kerk, opnieuw verwoord in een Griekse woord “Ekklesia” [Gr: εκκλησία], oorspronkelijk het concept van de vergadering, die overeenkomt met het Spartaanse “Apella” , waarbij burgers, inwoners van de stad politieke rechten hadden, zich verzamelden en de vergadering bijeengeroepen werd om beslissingen voor de gemeenschap te nemen.  De Kerk heeft deze beschrijving behouden omdat het tevens een oproep doet om haar samenstelling en beoogd resultaat daarvan te behouden. In het verloop van de geschiedenis is deze term eveneens in zwang geraakt om de ‘autocefale’ [de organisatie per land of groep landen] kerkelijke macht, die in een land kan ontstaan te benoemen.
  De Kerk wordt aldus geacht de wijze te formeren waarop Christus Zijn volgelingen, voor het eerst in Antiochië ‘Christenen’ genoemd, aan voorwaarden verbindt, waarop zij krijgen ‘de vrij gekozen redding‘ verkrijgen.
  ‘Het Ware Geloof’, ‘de Waarachtige Doop’, de Bekering, een juiste erkenning zoals het christendom in de christelijke levenshouding en het priesterschap vorm wordt gegeven. Evenals de huwelijksverbinding is ook deze Goddelijke verbintenis, zoals een mens door God bedoeld is om mens te zijn, want indien we zonder deze invulling het Heil van het Hemels Koninkrijk willen bereiken wijken we van Gods beoogde opzet af. Er dient derhalve altijd sprake te zijn van transparantie en onderlinge communicatie.

• De Satan en Zijn trawanten trachten ons daarvan te weerhouden, omdat onze christelijke redding betekent dat wij ons trachten te ontdoen van zijn macht over ons. Hij is degene, die dan ook alles in het werk stelt het systeem dat God heeft opgezet, om onze Verlossing te bewerkstelligen, onderuit te halen.
  De duivel [‘en zijn malle moer’] is de vijand van het geheel van de bewegingen van de Kerk en daarom wordt de strijd die gevoerd wordt – een oorlog, die  meedogenloze vormen aanneemt.
  

  

  Het is in deze dan ook niet verwonderlijk dat met name, de hiërarchie van de Kerk, van de kant van de tegenstrever, de indringendste aanvallen kan verwachten. Daarom werden in de vroeg-christelijke [Orthodoxe Kerk] bisschoppen geroepen vanuit de asceten, mensen, die hun strepen verdiend hadden in hun gevecht tegen de vijand. Asceten afgeleid van ascese [Gr.: ἄσκησις] is het streven naar of het beoefenen van een reine levenswandel door ‘de eigen hartstochten en begeerten te beteugelen‘ en ‘zelftucht toe te passen‘. Het mag duidelijk zijn dat een dergelijke staat eerst na een lange beoefening van de godsdienstige praktijk, boetedoening en een zéér sober leven wordt bereikt en niet als eretitel wordt gedragen. Veelal verzetten dit soort nederige op zichzelf levende persoonlijkheden zich tegen de aanstelling tot een bisschopsambt; in onze tijd wordt dit nogal eens over het hoofd gezien.
  Vrijheid is immers geen vrij-zijn vàn-elkaar, maar vóór-elkaar. Als het goed gaat met mij ten koste van jou, gaat het echt niet goed met mij. Op een abstract niveau kan ik me losdenken van anderen, van de gemeenschap, de structuur en de dingen waaruit, waarvan en waarin ik leef; maar dat is abstractie.
  Concreet is een mens tot in zijn vezels, tot in z’n zijn diepste gevoelens, bepaald door een ‘wij’ dat verbindt. Dit betekent enerzijds dat wij andermans vrijheid niet mogen beschadigen, en anderzijds geen ‘vrij’ spel mogen geven aan wie onze vrijheid of die van onze medeburgers/kinderen/schapen probeert te ontkennen, ja te vernietigen door een ‘open‘ gesprek onmogelijk te maken. [Ik was het wel van plan, maar ik had het twee-en-een-half jaar lang zó druk].
  Dat er een ‘goede’ koers gevaren wordt die méér is dan een aller-individueelste vrijheid om anderen en een confrontatie te ontlopen.
  Het principe is dat leefregels gemeenschappelijk bezit zijn. Als wij zo denken over onszelf en over het [kerkelijke] wereldje waar wij goedschiks en kwaadschiks bijhoren, zullen wij niet gauw last krijgen van zogenaamde gevoelens van machteloosheid die dienen als camouflagenet voor gefrustreerde machtsdromen. Dat ik verantwoordelijk ben, wil niet zeggen dat ik hèt antwoord op de situatie heb, maar míjn antwoord. Het antwoord van wie ik ‘nu‘ ben met wat ik ‘nu‘ in huis heb, inclusief al mijn handicaps.

• 

  We identificeren ons met een bepaalde groep of organisatie omdat die het beste aan ons zelfbeeld beantwoordt.
  We zien onszelf op een bepaalde manier en we zien dat een bepaalde gemeenschap het beste beantwoordt aan het beeld dat we van onszelf hebben.
  We kiezen dan voor de spiritualiteit omdat we graag één van die mensen willen zijn. Wij identificeren ons met een bepaald gedrag en een bepaald waardesysteem.
  Het identificatieproces is bekend; kinderen identificeren zich met hun ouders.
  Dat betekent dat kinderen allemaal dingen gaan nadoen die hun ouders ook doen, omdat ze graag op hen willen lijken. Ze hebben een ideaalbeeld van hun vader en hun moeder. Die zien allebei dingen die ze zelf nog niet kunnen en waarvan ze het prachtig zouden vinden als ze die ook konden doen.
  Een kind dat in veel dingen op z’n vader of moeder lijkt, wordt daarom automatisch gewaardeerd.
  ➥  Zo kan het ook met spiritualiteit gaan. Ik ontdek een op God gerichte groep met een spiritualiteit waarvan ik denk dat de waarden daarvan precies bij mij passen; daarom ga ik me met die groep identificeren. Nu kan het zijn die groep die ik kies het ook leuk vindt dat ik erbij wil horen; dat die groep mij daarom gaat waarderen.
  Laten we hierbij nu eens voor ogen nemen een groep waar de gerechtigheid centraal staat. Het gevolg van mijn kiezen voor gerechtigheid is, dat ik gewaardeerd wordt omdat ik tot de groep wil gaan behoren. Nu kan het voorkomen dat die twee zaken, de inhoud van mijn spiritualiteit en wat ik onbewust als resultaat binnenhaal op gespannen voet staan.
  Een gevolg kan zijn dat mijn kiezen voor spiritualiteit van de groep voortdurend ondermijnt wordt naarmate ik minder waardering ontvang. Daardoor zal ik in die gemeenschap allerlei problemen ontmoeten. Het kan dus zijn dat een bepaalde groep via identificatie dingen in mij bevestigt die in feite op gespannen voet leven met de inhoud van de spiritualiteit.
  ➥  Er is nog een andere ontwikkeling denkbaar. Die mogelijkheid komt ook in het proces van opvoeding voor. Mensen kunnen als doel van de opvoeding kiezen het zelfstandig maken van de medeburgers/kinderen/schapen. Hierbij kunnen toch nog weer andere, zelfs tegengestelde belangen een rol meespelen. Het streelt namelijk een bepaalde behoefte van sommige ouders wanneer hun kinderen afhankelijk blijven. Zo is het zelfs mogelijk dat ouders kiezen voor een opvoeding van medeburgers/kinderen/schapen tot onafhankelijkheid willen brengen, maar dat desondanks onbewust op het afhankelijk blijven van hen wordt aangestuurd. Dat waarvoor ouders/leidinggevenden/gezagsdragers kiezen wordt dan voortdurend ongedaan gemaakt door andere onbewuste verlangens en behoeften.
  Het eerste wat opvalt is dat er bij de ‘keuzevrijheid’ algemene normen gegolden hebben. Misschien zijn die er wel, maar persoonlijke voorkeuren hebben er volgens mij toe geleid dat deze en niet heel andere vormen van spiritualiteit geopenbaard worden. Ik merk mijn eigen voorkeuren, er zijn werken van de Heilige Geest waar ik ademloos bij stil sta, waarvan ik kippenvel krijg, en er zijn andere Genadegaven waar ik achteloos of verveeld aan voorbij ga.
  ➥   Wat is spiritualiteit en wat niet? Heeft iemand daar criteria voor? Dient ieder maar voor zich te besluiten wat daaronder valt en wat niet? Is er een algemeen houvast?
  Het spijt me maar bij sommige invullingen door geestelijk opgeleide personen wordt ik een beetje cynisch. Ik zie dat het hen aan lef heeft ontbroken, maar tegelijkertijd komt er een zinnetje in mijn oor van een Braziliaans pionier een romanschrijver, dichter, dramaturg en kortverhaal schrijver, Machado de Assis. Hij wordt weliswaar beschouwd als de grootste schrijver van de Braziliaanse literatuur en daardoor blijft het volgende mij boeien: “ambities met grote vleugels, die wind veroorzaken, enkel om te slaan“.
  Ik weet dat niet alleen het mooie maar ook het buitensporige een plaats kàn hebben in een gemeenschap; dat niet alleen het verhevene, maar ook het gedrochtelijke en laag-bij-de-grondse mij diep kan raken in een herkenning, die bevrijdend werkt; er zijn nu eenmaal banaal lelijke dingen, die mij alleen maar afstoten.
  Een besluit neem je niet vanuit het niets, je bent daar onbewust – sinds lang naar toe gegroeid; het hing in de lucht. Keuzen zijn nooit alleen van jezelf, omdat je tevens een product bent van een [christelijke] cultuur en van het huidige tijdgewricht. Je zet lijnen voort die al uitgestippeld waren, je slaat een weg in die al bestaat vóór je hem inslaat.
  Met een besluit hak je een knoop door; na zorgvuldige overweging valt de keuze: zodra je het doet, bestaat het niet meer. Nu dient er iets te gebeuren, want door te kiezen heb je ‘jezelf‘ op het spel gezet. Vanaf nu geen gestoei en geflirt meer met mogelijkheden – hier begint het ‘metterdaad’ willen – hier gebeurt iets nieuws, een nieuwe koers: praktisch en tastbaar. Wanneer het besluit een manier is om trouw te blijven aan jezelf ontstaat innerlijke continuïteit, ‘Je ne regrette rien!’.

– Vrij zijn is het uitoefenen van eigen autonomie, maar ‘naar boven toe’, door het goddelijke ben je zelf slechts in dienst en onderworpen aan het geheel waar je persoonlijk dienst van uitmaakt.
Het individu-op-zich, de medeburger/het kind/ het schaap, is los van de grote samenhang een abstractie. Individuele vrijheid op zich is dus even abstract, hoewel vrij kiezen [met de kreet: ‘Daar kies ik voor!’] soms ten onrechte gesteld wordt als iets wat je in je eentje doet, hopende dat de anderen en de jouw omringende gemeenschap niet te veel stokken in de wielen steken.
            Hieruit volgt niet dat medeburgers/kinderen/schapen alleen maar onvrij zijn, maar dat hun vrijheid bestaat in een grotere samenhang. Er zijn zelfs dingen die, boven alle kleinere gehelen en machtsblokken uit, àlle mensen met elkaar verbinden. Dat een mens vrij en uniek is, kan hij niet tegen de structuren en klippen op bevechten en bevestigen. Om vrij te zijn dien je je [bescheiden] plaats te kennen en die ‘ìn‘ te nemen. Door een betrouwbare partner, vader of collega te zijn, door je verantwoordelijk/aansprakelijk te voelen voor het geheel,  saamhorigheid, het steunen van anderen, het gevoel van verbondenheid, door vertrouwen te geven. Door ‘eigen‘ levenservaringen te delen met de komende generaties, zonder hen te willen beleren of te bekeren.
Nog ruimer gedacht ben ik een vrij iemand wanneer ik besef dat ik een plaats inneem in de verborgen samenhang van àl het bestaande; dat de solidariteit die mij oneindig overstijgt tegelijk in mijn binnenste aanwezig is. Deze visie helpt mij verder te kijken dan het kringetje van mijn gevoelens, mijn religieuze afkomst, financiële belangen en [kerk-]politieke belangen.
           Daarentegen is -‘het ontbreken van vrijheid‘- een onoprechtheid, een drijfveer die een mens een toonbeeld kan maken van een beheerder die het idee heeft geen fouten te maken, veelal kent deze zichzelf grote verdiensten [en inkomen] toe en leidt een alles behalve heldhaftig en ascetisch leven. Dit soort beheerders-attituden is in de westerse kerkelijke cultuur vanaf de middeleeuwen in zwang geraakt en heeft de waarachtige christelijke verlichting van medeburgers/kinderen en schapen onderuit gehaald. Bisschoppen werden wereldse heersers, noemden zichzelf ‘prinsen van de kerk’ en er zijn er nog maar weinigen, die dáár inzicht in hebben. Misschien is het daarom wel dat er zich zoveel vluchtelingen uit het midden-oosten door onze Heer naar de Lage Landen worden gebracht, teneinde de westerse gevallen staat tot origineel voorbeeld te zijn. Aardige bijkomstigheid is dat zij in het midden-oosten van rechts naar links schrijven/lezen, terwijl wij hier in het westen precies de andere kant op als culturele schrijf-, leeswijze hebben meegekregen. Misschien komt de inhoud van de tekst dan wel veel beter over, nog los van het feit dat het aan het Aramees is verwant.
            De grootste fout die de vorige eeuw in de Kerk gemaakt is/was die van het Vaticaans Concilie, er werd hierbij naar een grotere vrijheid van de medeburgers/ de kinderen, schapen gestreefd. Verandering, zoals die veelal van bovenaf wordt georkestreerd, creëert de eerste stap, die uiteindelijk uitloopt op overbelasting en organisatorische chaos, deze hebben zoals is gebleken een sterke weerstand ontlokt bij de gelovigen, die het meest getroffen werden – zij lieten zich uiteindelijk massaal uitschrijven. Grote en kleine wijzigingen dienen beetje bij beetje te worden doorgevoerd op de juiste tijdstippen. Grote en kleine wijzigingen dienen geleidelijk en op het juiste tijdstip te worden ingevoerd, de gevolgen van de ‘massale snelle‘ invoer zijn immers niet meer terug te draaien.
“     Zal God dan zijn rechtvaardigen geen recht verschaffen, die dag en nacht tot Hem roepen, en laat Hij hen wachten? Ik zeg u, dat Hij hun spoedig recht zal verschaffen. Doch, als de Zoon des mensen komt, zal Hij dan het Geloof [nog] vinden op aarde?” Luc.18: 7,8.

Teneinde de medeburgers/ de kinderen, schapen niet in chaos te laten belanden, hen nog enig spiritueel comfort te bieden is geen beheerder/toezichthouder/bisschop in staat hen te besturen, het enige wat nu nog helpt is een beleid dat geleidelijke “verandering zonder ophef/ eigendunk” tot stand brengt, dit houdt veelal in dat we teruggrijpen op bestaande vroeg-christelijke structuren. In deze periode na de geboorte van de Kerk was er geen sprake van ‘eersten zonder gelijken’ [Πρώτα χωρίς ίση, أولا دون المساواة], die op zichzelf vertrouwden, dat zij rechtvaardig waren en al de anderen maar ondergeschikt en minderwaardig vonden. De Kerk, in het westen, welke nominatie je ook noemt, heeft al snel met het veranderingsproces dienen te leren omgaan om terug te schakelen en terug te grijpen naar oorspronkelijke begrippen.

• De indeling van het door de kerkvaders aangegeven, getijden-gebed, is door de westerse kerk verworpen en deze vooruitgang is vals, omdat de manier waarop er heden-ten-dage geïmproviseerd wordt – niet de reden onderschrijft, voor de aanvaarding van het gebed, omdat “de mens in tegenstelling tot de vroeg-christelijke mens gerechtvaardigd naar huis terugkeert. Want een ieder, die zichzelf verhoogt, zal vernederd worden, doch wie zichzelf vernedert, zal verhoogd worden” Luc.18: 14.
• Het oorspronkelijke gebed wordt niet verworpen, zoals blijkt uit het ‘Onze Vader’, hetgeen ons door de Heer Zelf is voorgehouden:
  “  Bidt gij dan aldus: ‘Onze Vader die in de Hemelen zijt, Uw Naam worde geheiligd; Uw Koninkrijk kome; Uw Wil geschiede, gelijk in de Hemel alzo ook op de aarde” Matth.6: 9.
  De acceptatie of afkeuring om aldus te bidden – is wat de improvisatie betreft ten opzichte van het terzijde schuiven – te wijten aan de mate waarin het hart een rol speelt, teruggrijpend op Isaiah:  “Dit volk eert Mij met de lippen, maar hun hart is verre van Mij. Tevergeefs eren zij Mij, omdat
  zij leringen leren, die geboden van mensen zijn” Matth.15: 8.
  “   Het offer der goddelozen is een gruwel, hoeveel te meer, als hij het met boze bedoeling brengt. Een leugenachtig getuige zal omkomen, maar een mens die luistert, zal zegevierend spreken” Spr. 21: 27,28.
  

  

  ”      Door het Geloof is Henoch weggenomen zodat hij de dood niet zag, en hij werd niet meer gevonden, want God had hem weggenomen. Want voordat hij werd weggenomen, is van hem getuigd, dat hij aan God welgevallig was geweest; maar zonder Geloof is het onmogelijk [God] welgevallig te zijn. Want wie tot God komt, moet geloven, dat Hij bestaat en een beloner is voor wie Hem ernstig zoeken. Door het Geloof heeft Noach, nadat hij een godsspraak ontvangen had over iets, dat nog niet gezien werd, eerbiedig de ark toebereid tot redding van zijn huisgezin; en door dat [Geloof] heeft hij de wereld veroordeeld en is hij een erfgenaam geworden van de  Gerechtigheid, Die aan het Geloof beantwoordt” Hebr.11: 5-7.
  De opbouw en samenhang van de Kerk is niet onderworpen aan de weersomstandigheden, er geen sprake van een door God [de Heilige Geest] gegeven Mysterie van de Doop wanneer deze niet wordt opgevolgd door de deelname, de ontmoeting in Het Mysterie van de Eucharistie [het van jongs-af-aan ontvangen van de bijbehorende communie] en de erkenning van Het Heilige. Dit is – volgens de ritus van de vroeg-christelijke Kerk onlosmakelijk met elkaar verbonden.  Wie niet naar de oorspronkelijke vroeg-christelijke catechese wil luisteren, luistert niet alleen niet naar Christus Lichaam [de Kerk], maar geeft ruimte aan de tegenstrever om ons te laten vallen en is de vernietiging nabij, dat is onvermijdelijk. 

Onze Heer sprak:  “ Ziet toe en wacht u voor de zuurdesem der Farizeeën en Sadduceeën” Matth.16: 6. Wij zijn een erfgenaam geworden van de Gerechtigheid, wij, die aan het Geloof beantwoorden en het is een solide boetedoening voor ons dat Jezus Christus, de vleesgeworden God, uit de doden is opgestaan en opgevaren is naar de Hemel en dat Hij weer zal komen om levenden en doden te beoordelen en dat Hij ieder individueel mens persoonlijk de beloofde beloning of eeuwige straf zal schenken. dat is reden genoeg om waakzaam te blijven voor al datgene wat nodig is om tot het Hemels Koninkrijk toegang te krijgen. De oproep van het goddelijke voor ieder mens, geen nominatie of culturele achtergrond uitgezonderd. “     Bekeert u en een ieder van u dient zich te laten dopen op de Naam van Jezus Christus, tot vergeving van uw zonden, en gij zult de gave van de Heiligen Geest ontvangen. Want voor u is de Belofte en voor uw kinderen en voor allen, die verre zijn zovelen als de Heer, onze God, ertoe roepen zal” Hand.2: 38,39.
“      En Crispus, de overste der synagoge, kwam tot Geloof in de Heer met zijn gehele huis en vele van de inwoners van Corinthe, die hem hoorden, geloofden en lieten zich dopen. En de Heer zei in de nacht door een gezicht tot Paulus: ‘Wees niet bevreesd, maar spreek en zwijg niet; want Ik ben met u en niemand zal het op u toeleggen om u kwaad te doen, want Ik heb veel volk in deze stad” Hand. 18: 8-10. En de Paulus en Silas zeiden tot de gevangenbewaarder:”  Stel uw vertrouwen op de Heer Jezus en gij zult behouden worden, gij en uw huis. En zij spraken het Woord van God tot hem in tegenwoordigheid van allen, die in zijn huis waren. En in datzelfde uur van de nacht nam hij hen mee om hun striemen af te wassen, en hij liet zichzelf en al de zijnen terstond dopen; en hij bracht hen naar boven in zijn huis en richtte een tafel aan, en hij verheugde zich, dat hij met zijn gehele huis tot het Geloof in God gekomen was”. Hand.16: 31-34.
“     Zalig zijn zij die hongeren en dorsten naar gerechtigheid, want zij zullen verzadigd worden” Matth. 16: 6.
De werking van de Heilige Geest dient voor de gehele geloofsgemeenschap ervaarbaar te zijn; ook is spiritualiteit niet bij voorkeur weggelegd voor gevoelsmensen, zij lopen juist het gevaar oppervlakkig te blijven zolang zij iets ervaren; spiritualiteit ligt namelijk iets dieper dan het gevoelsleven.
De definitieve uitstorting van de Heilige Geest is gegeven voor de gehele Kerk en voor alle tijden. De Kerk heeft hele periodes van geestvervaging gekend, maar toch is er altijd voor ieder een mogelijkheid aangeboden geweest om te delen in de volheid van de Heilige Geest.
Deze realiseert zich via onderricht en bewuste bezinning op de pneumatologie van de Blijde Boodschap [= de leer van de Heilige Geest]. 

Het spreken vanuit de Heilige Geest en de manier van leven, die gericht is op het Geloof, dat daarmee samenhangt komt nog maar sporadisch in voor het christelijk leven of wordt in het kerkelijk leven ervaren. We dienen ons derhalve af te vragen hoe we de toegang daartoe weer een betekenis kunnen laten krijgen tot ons dagelijks bestaan. Christus leert door de ‘Geest der Wijsheid’ in het hart en opent het verstand tot de ‘Geest der Openbaring’ in het Woord.

De verkondiging bij Lucas spreekt de waarschuwing van het zuurdesem uit in het bijzijn van duizenden mensen, die bijeengekomen waren, zodat zij elkander verdrongen, tot de apostelen; dit heeft een reden ‘iedereen’  het mag horen.
Ook in de apostolische opvolging bestaat huichelarij, en zo zegt onze Heer:
“    Er is niets bedekt, of het zal geopenbaard worden, en verborgen, of het zal bekend worden. Daarom, al wat gij in het donker gesproken hebt, zal in het licht gehoord worden en wat gij aan het oor gezegd hebt, in de binnenkamer, zal van de daken gepredikt worden” Luc.12: 1-3.
Farizeeën en Sadduceeërs staan in de Blijde Boodschap bekend vanwege de slechte invloed die zij uitgeoefend hebben op het christelijke Geloof en zij hadden een grote invloed en zijn diep doordrongen naar alle gelederen en klassen; ook in onze tijd. Hun invloed, welke vanwege hun gezag geen tegen-kracht/woord dulden – de ‘vrije stijl en houding‘ werd door hen de kop in gedrukt –  gaf ruimte aan de onzin, waarmee zij een dermate invloed op het systeem uitoefenen dat dit hen tot onvervalste gevaarlijke leraren heeft gemaakt.
Het is/was dezelfde perverse blindheid die hen ertoe leidde om Jezus als Messias af te wijzen, ondanks alle bewijzen die ten behoeve van hun ommekeer waren aangedragen. Paulus zegt daarom tot de Galaten:
“     Gij liept goed. Wie is u in de weg gekomen, dat gij aan de Waarheid niet meer gehoorzaamt? Die overreding kwam niet van Christus, Die u roept. Een weinig zuurdeeg maakt het gehele deeg zuur. Ik voor mij ben van u overtuigd in de Heer, dat gij geen andere mening zult hebben. Maar wie u in verwarring brengt, zal zijn straf hebben te dragen, wie hij ook zij” Gal.5: 7-10. en tot de inwoners van Corinthe: “    Uw roem deugt niet. Weet gij niet, dat een weinig zuurdeeg het gehele deeg zuur maakt? Doet het oude zuurdeeg weg, opdat gij een vers deeg moogt zijn; gij zijt immers ongezuurd. Want ook ons paaslam is geslacht: ‘Christus’“ 1Cor.5: 6,7.
Elders maakt Christus een onderscheid tussen wat deze leerkrachten hebben geleerd en wat zij in deze op hun eigen gezag of door de praktijken waar zij zich zoal mee bezig hielden:
“            De schriftgeleerden en de Farizeeën hebben zich gezet op de stoel van Mozes. Alles dan, wat zij u ook zeggen, doet dat en onderhoudt dat, maar doet niet naar hun werken, want zij zeggen het wel, maar doen het niet. Zij binden zware lasten bijeen en leggen die op de schouders der mensen, maar zelf willen zij ze met hun vinger niet verroeren. Al hun werken doen zij om in het oog te lopen bij de mensen, want zij maken hun gebedsriemen breed en hun kwasten groot, zij houden van de eerste plaats bij de maaltijden en van de erezetels in de synagogen en van de begroetingen op de markten en om door de mensen rabbi genoemd te worden. Gij zult u niet rabbi laten noemen; want één is uw Meester en gij zijt allen broeders. En gij zult op aarde niemand uw vader[tje] noemen, want één is uw Vader, Hij, die in de Hemelen is. Laat u ook geen leidslieden noemen, want één is uw Leidsman, ‘de Christus’. Maar wie de grootste onder u is, zal uw dienaar zijn” Matth.23: 1-11.
Indien u geeft en uw mening over iets geeft, doe het dan ‘in liefde voor Christus’ en indien u vergeeft, doe dat dan ‘in Christus’ en laat ten slotte een eventuele be- of ver-oordeling ook aan ‘Hem’ over.
Christus zal over ons oordelen naar de mate waarin wij zelf vergevingsgezind zijn en dat is wanneer wij Hem onze eigen ongerechtigheden bekennen en wij onze houding tegenover onze eigen zonden veranderen.

Apolytikion     tn.2

“     Toen Gij, het onster’flijke Leven nederdaalde tot de dood,
hebt Gij de kracht der onderwereld gedood door de bliksem der Godheid.

En toen Gij de gestorvenen uit de onderwereld opwekte,

riepen alle Machten der Hemelen:
‘Christus onze God, Schenker des Levens, ere zij U’“.

Kondakion     tn.2
“     Gij zijt opgestaan uit het graf, Almachtige Verlosser

en bij het aanschouwen van dit wonder stond de onderwereld verslagen.

De doden verrezen en heel Uw Schepping
verheugt zich samen met U.

Ook Adam jubelt en het Heelal mijn Verlosser,

zingt U de lofzang zonder einde“.

Theotokion      tn.2
“    Onbegrijpelijk en hoog-Heerlijk zijn alle Mysteriën

Die aan u voltrokken zijn, o Moeder Gods.

Verzegeld in reinheid en vast in maagdelijkheid,

zijt gij waarlijk Moeder geworden
 
en hebt gij de Ware God gebaard.

Smeek tot Hem dat onze zielen worden verlost”.