Category: 16. Katechese – proclamation of the Orthodox faith

“      Jozef van Arimathea, een aanzienlijk lid van de Raad, die ook zelf het Koninkrijk Gods verwachtte; en hij waagde het naar Pilatus te gaan en het lichaam van Jezus te vragen.
En het bevreemdde Pilatus, dat Hij reeds gestorven zou zijn, en hij ontbood de hoofdman en vroeg hem, of Hij reeds lang gestorven was.
        En toen hij het van de hoofdman vernomen had, schonk hij het lichaam aan Jozef. En deze kocht linnen en legde Hem in een graf, dat in een rots uitgehouwen was, en hij wentelde een steen voor de ingang van het graf.
Maria van Magdala en Maria, de moeder van Joses, zagen, waar Hij was neergelegd.
       En toen de sabbat voorbij was, kochten Maria van Magdala en Maria (de moeder) van Jaäcobus, en Salome specerijen om Hem te gaan zalven. En zeer vroeg op de eerste dag der week gingen zij naar het graf, toen de zon opging.
       En zij zeiden tot elkander: Wie zal ons de steen afwentelen van de ingang van het graf? En toen zij opzagen, aanschouwden zij, dat de steen afgewenteld was; want hij was zeer groot.
       En toen zij in het graf gegaan waren, zagen zij een jongeling zitten aan de rechterzijde, bekleed met een wit gewaad, en ontsteltenis beving haar.
       Hij zei tot haar: Weest niet ontsteld. Jezus zoekt gij, de Nazarener, de gekruisigde. Hij is opgewekt, Hij is hier niet; zie de plaats, waar zij Hem gelegd hadden. Maar gaat heen, zegt zijn discipelen en Petrus, dat Hij u voorgaat naar Galilea; daar zult gij Hem zien, gelijk Hij u gezegd heeft.
       En zij gingen naar buiten en vluchtten van het graf, want siddering en ontzetting hadden haar bevangen. En zij zeiden niemand iets, want zij waren bevreesd“ Marc.15: 43-16: 8.

“      En toen in die dagen de discipelen talrijker werden, ontstond er gemor bij de Grieks sprekenden tegen de Hebreeën, omdat hun weduwen bij de dagelijkse verzorging verwaarloosd werden.
       En de twaalven riepen de menigte der discipelen bijeen en zeiden: ‘Het bevredigt niet, dat wij met veronachtzaming van het woord Gods de tafels bedienen. Ziet dan uit, broeders, naar zeven mannen onder u, die goed bekend staan, vol van Geest en wijsheid, opdat wij hen voor deze taak aanstellen; maar wij zullen ons houden aan het gebed en de bediening van het Woord.
       En dit voorstel vond bijval bij de gehele menigte, en zij kozen Stefanus, een man vol van Geloof en Heilige Geest, Filippus, Prochorus, Nikanor, Timon, Parmenas en Nikolaus, een Jodengenoot uit Antiochie; hen stelden zij voor de apostelen, die, na gebeden te hebben, hun de handen oplegden.
       En het Woord Gods wies en het getal der discipelen te Jeruzalem nam zeer toe en een talrijke schare van de priesters gaf gehoor aan het Geloof“ Hand.6: 1-7.

Het Woord van God neemt toe
En het Woord van God wies [neemt in aantal onder de mensen toe] en het getal der discipelen in Jeruzalem nam zeer toe en een talrijke schare van de priesters gaf gehoor aan het Geloof.
. . . . . Eindelijk komen er massaal spelleiders [priesters] tot Geloof !!! Zij die al zo lang vastzitten in de ceremonies en wetten worden nu bevrijd door het Lam – dat voor eens en altijd het offer heeft gebracht.
Dit is een voorbeeld van een opwekking die niet alleen door gebed ontstaat, maar ook door goed toezicht, leiderschap. Verlang je naar een opwekking in je land, in de Benelux?
Bid er voor! Maar bid niet alleen.
Kijk ook hoe vanuit jou als spelleider en toezichthouder – vanuit het ‘leiderschap’ -, díe stappen kunt zetten die nodig zijn om het welbevinden, het welzijn van de gemeenschap door deemoed en dienstbaar zijn te bevorderen en door díe houding nieuw leiderschap laten ontstaan.
Leven behoort niet door verkrachting van de mens te ontstaan, door overrulen – iemand  over-reden is een vaardigheid, die je kunt leren door overleg te plegen en de mens in z’n waarde te laten – te overleggen.

De gemeente in Jeruzalem telt nu tussen de tien- en twintig- duizend leden.
Het is geweldig wàt God allemaal in zo’n korte tijd in Handelingen doet. In een periode van ongeveer twee jaar wordt een hele stad op z’n kop gezet door de Blijde Boodschap van het Evangelie, de ‘Goddelijke Leer’. De Goddelijke Leer is ‘geen’ persoonlijke hoogmoed door te overrulen, hetgeen hetzelfde is als iemand kleineren; de gelijkwaardigheid is weg en er is geen sprake meer van wederzijds respect; het gevolg is dat het vertrouwen in de relatie tot de Kerk een geweldig deuk oploopt.

God ìs mèt Jeruzalem alleen niet tevreden
De opdracht die Hij zijn volgelingen heeft gegeven gaat veel vèrder dan alleen het bereiken van Jeruzalem [ontstaan uit de woorden ‘jira’ (= ontzag, vrees) en ‘sjaleem’ (= volmaakt)].

De plaats die God heeft uitverkoren om Zijn Naam daar te vestigen en daar Vrede te geven, de door God geliefde stad; een stad, die uit een gevoel van verwondering tot deemoed en volmaaktheid wordt gebracht.
Goddelijk Liefde bestaat uit het gevoel van ware empathie voor de andere ziel in zijn huidige leefsituatie. Joodse wijzen zeggen dat God in het oordeel van Schepping van de troon van zware veroordeling opstaat en gaat zitten op de troon van Genade.
Jeruzalem is de geliefde stad, kijk maar:
“     En zij kwamen op over de breedte der aarde en omsingelden de legerplaats der heiligen en de geliefde stad; en vuur daalde neder uit de hemel en verslond hen, en de duivel, die hen verleidde, werd geworpen in de poel van vuur en zwavel, waar ook het beest en de valse profeet zijn, en zij zullen dag en nacht gepijnigd worden in alle eeuwigheden” Openb.20: 9,20.
       “   Gij zult Kracht ontvangen wanneer de Heilige Geest over u komt en jullie zullen Mijn getuigen zijn te Jeruzalem en geheel Judea en Samaria en tot de uiterste van de aarde” Hand.1:8.
En Jeruzalem kan de vreugde niet òp, hoogmoedig menselijk opgebouwd bolwerk na bolwerk wordt afgebroken – mensen komen bij bosjes tot het Geloof. Er heerst een geweldige sfeer en mensen offeren ruimhartig, maar God heeft de wereld op het oog!

God gebruikt nèt als in onze tijd de kromme stok van de vervolging, die uitbreekt na de steniging van Stephanos, om een rechte slag te maken. Vanuit het lijden en de verwarring van de vervolging gaat gebeuren wat onze God voor Ogen heeft: “Uw Wil zal op aarde geschieden zoals in de Hemel”.
Zij dan, die verstrooid werden, trokken het land door, de Blijde Boodschap, de Liefdes-Leer van Christus verkondigend.
En ook Paulus, de christen-vervolger, bekeert zich en wordt tot een van de grootste voorvechters;
hij krijgt een bijzondere opdracht mee en mag het werk van de door hem vervolgde Stephanos [= ‘krans’ of ‘kroon’ en wèl ‘overwinningskrans’] voortzetten.

Totaal veranderd worden door dit bericht, deze tijding
In de loop van het verslag van Lucas in de Handelingen der Apostelen lezen we veertien keer hoe een stad of gebied totaal veranderd wordt door de Kracht van de Blijde Boodschap:
– als voorbeeld Antiochië: “de volgende sabbath kwam bijna de gehele stad bijeen om het Woord van God te horen. Toen nu de heidenen dit Evangelie hoorden, verblijden zij zich en verheerlijkten het Woord des Heren; en allen, die bestemd waren ten eeuwige leven, kwamen tot Geloof; en het Woord des Heren verbreidde zich door het gehele land” en
het brengt zelfs in Thessaloniki  zoveel onrust dat Paulus en de zijnen beschuldigd worden: “Dezen, die de wereld in opschudding hebben gebracht, zijn ook hier gekomen !!!”.

Hoe doe je dat ??? Het veroveren van de wereld, de mensheid ???
Hoe laat je een stad kennis maken met de Liefde en de Grootheid van onze Heer Jezus Christus ???

Kijk maar eens hoe Paulus dit in de stad Philippi [Gr: Φίλιπποι] aanpakt, hij doet het heel gewoon.
     Het is een zonnige zaterdagmorgen, bij een strak blauwe `hemel fluiten de vogeltjes, er waait een zacht briesje.
Aan de oever van de rivier zit een groepje vrouwen. Ze praten zachtjes met elkaar, ze zingen een lied, ze bidden en lezen een stukje uit de Joodse wet, de Thora.
Terwijl de vrouwen daar zo rustig bezig zijn wandelen drie mannen de stad uit, in de richting van de rivier. Zij zijn duidelijk op zoek naar iets of iemand.
De drie mannen volgend de loop van de rivier en kijken zoekend rond, ze spreken weinig met lekaar. Plotseling houden zij halt en luisteren.
Ja, zij horen zachtjes zingen van een groepje vrouwen. Ze versnellen hun pas en op een kleine open plek, aan de oever van de rivier stuiten ze op het groepje vrouwen. De vrouwen kijken verschrikt op. Een moment staan de drie mannen bewegingloos, dan doet één van de drie een stap naar voren en opent zijn mond:
” Wat zijn wij blij, dat wij jullie hier aantreffen, wij hebben lang gereid om jullie te kunnen ontmoeten. Zouden we er even bij mogen komen zitten?
Ik zal mijzelf eerste even voorstellen: mijn naam is Paulus en dit zijn twee goede vrienden van mij, Silas en Lucas”.
De drie nemen plaats in de kring en beginnen te vertellen – over Jezus, Christus, Die gestorven en Opgestaan is voor alle mensen – ook voor dit groepje vrouwen.
En dan staat er geschreven: “En een zekere vrouw, met name Lydia, een purperverkoopster uit de stad Tyatira, die God vereerde, hoorde toe, en de Heer opende haar hart, zodat zij aandacht schonk aan hetgeen door Paulus gezegd werd. En toen zij gedoopt was en haar huis, nodigde zij ons, zeggende: Indien gij van oordeel zijt, dat ik de Heer getrouw ben, neemt dan uw intrek in mijn huis. En zij drong ons ertoe” Hand.16: 14,15.
Er worden geen conferenties georganiseerd, geen grootse kerken gebouwd, geen televisiepropaganda gemaakt, neen, heel eenvoudig zij gaan de weg, die de Geest des Heren hen wijst en als bij toeval geraakt iemands aandacht getrokken door het Woord.

Volg Christus en neem je kruis op
De Heer klopt en roept: “ Neem je kruis op en volg Mij”.
Wat bedoelde onze heer en Verlosser eigenlijk toen Hij zei: “Neem je kruis op en volg Mij?” Matth.6: 24, Marc.8: 34, Luc.9: 23 – meer hebben de apostelen immers niet te bieden.

Laten we beginnen met wat Jezus niet bedoelde.
Veel mensen interpreteren “het kruis” met een last die ze moeten dragen in hun leven: Een moeizame relatie, een ondankbare baan, een ziekte, etc.; met een zelf-medelijdende trots wordt dan overgebracht “dit is ‘mijn’ kruis wat ‘ik’ moet [ver-]dragen.”
Maar dat is in het geheel niet de juiste interpretatie wat Jezus bedoelde met “neem je kruis op en volg Mij”. Toen Jezus Zijn kruis droeg op weg naar Golgotha om te worden gekruisigd, dacht niemand eraan dat het kruis een symbolische betekenis had van een last die ze moesten dragen.
Voor een persoon die leefde in de eerste eeuw betekende het kruis maar één ding: de dood, op de meest pijnlijke en vernederende manier, die iemand ooit zou kunnen bedenken!
Christenen van onze tijd hebben het kruis als een gekoesterd symbool voor verzoening, vergeving, genade en liefde. Maar in Jezus tijd betekende het kruis niets meer of minder dan een marteldood en omdat de Romeinse soldaten veroordeelde criminelen dwongen om hun eigen kruis te dragen naar de plaats van executie/kruisiging, betekende het voor de mensen toen het dragen van hun eigen executie en het vooruitzien naar hun eigen dood.

En daarom betekent: “neem je kruis op en volg Mij” een bereidwilligheid om te sterven [aan jezelf] om onze Heer Jezus Christus, onze verlosser tot op het bot te kunnen volgen.
Dit wordt bedoeld met: “sterven aan jezelf”, het is een oproep om je volledig en totaal over te geven aan Hem!
Elke keer als Jezus sprak over “je kruis dragen” zei Hij:
“      Want wat baat het een mens, als hij de gehele wereld wint, maar zichzelf verliest of zelf schade lijdt? Want ieder, die zich voor Mij en voor mijn woorden zal schamen, voor hem zal de Zoon des mensen Zich schamen, wanneer Hij komt in Zijn Heerlijkheid en Die van de Vader en de heilige engelen. Ik zeg u in Waarheid, er zijn sommigen onder degenen die hier staan, welke voorzeker de dood niet zullen smaken, voordat zij het Koninkrijk Gods gezien hebben“ Luc.9: 25-27.
Jezus volgen lijkt gemakkelijk wanneer het leven je toelacht, onze toewijding aan Hem wordt pas duidelijk indien we op de proef gesteld worden of als er negatieve dingen plaatsvinden, die ons pijn doen. En onze Heer en Zaligmaker heeft ons verzekerd dat ons dit voorzeker zal overkomen:
⁌ “      Ziet toe, dat niemand u verleide! Want velen zullen komen onder Mijn Naam en zeggen: Ik ben de Christus, en zij zullen velen verleiden. Ook zult gij horen van oorlogen en van geruchten van oorlogen. Ziet toe, weest niet verontrust; want dat moet geschieden, maar het einde is het nog niet. Want volk zal opstaan tegen volk, en koninkrijk tegen koninkrijk, en er zullen nu hier, dan daar, hongersnoden en aardbevingen zijn. Doch dat alles is het begin der weeën.
     Dan zullen zij u overleveren aan verdrukking en zij zullen u doden, en gij zult door alle volken gehaat worden omwille van Mijn Naam“ Matth.24: 4-9.
⁌ “     Voorwaar, Ik zeg u, geen profeet is aangenaam in zijn vaderstad. Doch Ik zeg u naar waarheid, er waren vele weduwen in de dagen van Elia in Israël, toen de hemel drie jaren en zes maanden lang gesloten bleef en er grote hongersnood was over het gehele land en tot geen van haar werd Elia gezonden, doch wel naar Sarepta, bij Sidon, tot een vrouw, die weduwe was. En er waren vele melaatsen in Israel ten tijde van de profeet Elisa, en geen van hen werd gereinigd, doch wel Naaman de Syriër“ Luc.4: 24-27.

• “  Houdt het voor enkel vreugde, mijn broeders, wanneer gij in velerlei verzoekingen valt, want gij weet, dat de beproevingen van uw Geloof volharding uitwerkt. Maar die volharding moet volkomen doorwerken, zodat gij volkomen en onberispelijk zijt en in niets te kort schiet” Jac.1: 2-4.
•       Hoeveel mensen reageren vandaag de dag op een oproep om Christus aan te nemen en naar voren te komen wanneer wij verkondigen:
  “   Komt allen tot mij, jullie die vermoeid zijn en onder lasten gebukt gaan, dan zal ik jullie rust geven. Neem mijn juk op je en leer van mij, want ik ben zachtmoedig en nederig van hart. Dan zullen jullie werkelijk rust vinden, want mijn juk is zacht en mijn last is licht” Matth.11: 28-30.
  Indien wij die verkondigend rondgaan de geroepenen vertellen: “Kom en volg Jezus, en je zal je kruis moeten opnemen en Hem volgen, sterven aan jezelf en je zult misschien je vrienden kwijtraken of je familie, je reputatie, je carrière en misschien zelfs wel je leven”.
  Het aantal van on-èchte bekeringen zal flink dalen! En toch is dit precies wat Jezus bedoelde toen Hij zei: “neem je kruis op en volg Mij”.
  Volgeling van Christus zijn vraagt totale toewijding aan Hem, en Jezus heeft nooit het kostenplaatje voor het volgen van Hem verborgen gehouden.
  ⁌ “       En toen zij op weg waren, zei iemand tot Hem: ‘Ik zal U volgen, waar Gij ook heengaat’. En Jezus zei tot hem: ‘De vossen hebben holen en de vogelen des hemels nesten, maar de Zoon des mensen heeft geen plaats om het hoofd neer te leggen’.
  ⁌  En Hij zei tot een ander: ‘Volg Mij’. Maar deze zei: ‘Sta mij toe eerst heen te gaan en mijn vader te begraven’. Maar Hij zei tot hem: ‘Laat de doden hun doden begraven; maar ga gij heen en verkondig het Koninkrijk Gods’.
  ⁌  En weer een ander zeide: ‘Ik zal U volgen, Heer, maar laat mij eerst afscheid nemen van mijn huisgenoten. Maar Jezus zei [tot hem]: ‘Niemand, die de hand aan de ploeg slaat en ziet naar hetgeen achter hem ligt, is geschikt voor het Koninkrijk Gods’“ Matth.11: 28-30.

Van de drie mensen, die onze Heer wilden volgen hadden allen een uitvlucht en reageerden bij navraag niet geheel beschikbaar te zijn – maar half. Ze hadden de kosten van het volgen van Jezus niet berekend. Ze waren niet bereid hun kruis op te nemen en daarop hun eigen ik te kruisigen.  Daarom weerhield Jezus ze ervan om Hem te volgen, ze konden helemaal geen discipel zijn.
Wij mensen vergeten dat wij door Christus te volgen kunnen leren en de hoogste hoogten kunnen bereiken – maar daar staat ‘volledige overgave’ tegenover.

Myrondragende vrouwen

Christus is niet streng of onvriendelijk,  Hij is nederig van hart – Hij kan jou derhalve onmogelijk een te zware last opleggen zal je niet overvragen; en als tegenprestatie zal jij rust vinden voor je ziel.

De zoon des mensen, heeft een veelvoudige betekenis, enerzijds is het een Aramees idioom met de zin van: ‘een mens als alle anderen‘, dus zo maar iemand.  Anderzijds is het een apocalyptische titel, bekend uit:
“      Ik bleef toekijken in de nachtgezichten en zie, met de wolken des Hemels kwam Iemand gelijk een mensenzoon; Hij begaf Zich tot de Oude van dagen, en men leidde Hem voor deze; en Hem werd heerschappij gegeven en eer en Koninklijke Macht en alle volken, natiën en talen dienden Hem. Zijn Heerschappij is een eeuwige Heerschappij, Die niet zal vergaan, en Zijn Koningschap is een, dat niet aan bederf onderhevig is“ Daniël 7: 13,14.

Christus zal als Zoon van God, als mensenzoon geen rust vinden, Die is zoals iedere pionier dag en nacht in de weer, maar “ Zijn juk is zacht en Zijn last is licht !!!”.
            Het juk van Christus opnemen; is dat niet een nieuwe last die je op je neemt? Het roept de gedachte op van dingen die zult dienen te doen, je kan er gewoon niet omheen – je moet reageren, wanneer Hij klopt.
Wanneer je Christus volgt: dan kan het niet anders of je dient naar Zijn kerkgemeenschap te gaan. Als het enigszins kan dien je op z’n minst de Blijde Boodschap te bestuderen, regelmatig de H. Schrift te lezen en ook nog ’s-morgens en ’s-avonds je gebedsregel te houden.
Je dient je vervolgens aan allerlei regeltjes te houden en ze te blijven onderhouden. Christus heeft aangegeven dat Zijn juk zacht is en Zijn last licht.
Zacht wil zeggen dat Hij, in tegenstelling tot de wereld het goede met jou voor heeft; wat Hij aanreikt is wèrkelijk heilzaam.
Zijn juk is licht, omdat Hij jou tevens voorziet in de mogelijkheid om het te kunnen dragen.
Hij nodigt uit om Zijn juk op je te nemen en van Hem te leren.
Dit betekent dat je bij Hem mag komen, naar Hem mag luisteren en rust bij Hem kunt vinden.

De Myron-geur, die Hij verspreid stinkt niet, is Rechtvaardig, is Barmhartig – stelt niet het onmogelijke voor, zoals de wereld doet. De wereld dwingt, zet je voor voldongen feiten, is niet te vertrouwen – Christus daarentegen wacht af, laat je jouw eigen weg vervolgen, dáár kun je van op aan.
Zacht wil zeggen dat Jezus het goede met jou voor heeft. Wat hij aanreikt is heilzaam. Zijn juk is licht, omdat hij voorziet in de mogelijkheid om het te kunnen dragen. Hij nodigt uit om Zijn juk op je te nemen en van Hem te leren. Dit betekent dat je bij Hem mag komen, naar Hem mag luisteren en rust bij Hem zult kunnen vinden.
Zachtmoedig en nederig worden, dat leren we van Christus.
Zachtmoedigheid heeft te maken met vriendelijkheid, dienstbaarheid en geduld.
Nederig worden is je eigen trots, je wensen, verlangens, ambities en allerlei andere door de wereld opgelegde zaken loslaten en jezelf overgeven aan Christus.
Het navolgen van jouw Heer en Zaligmaker brengt rust, omdat je leert te wandelen op God’s weg, God’s Wil te doen, temidden in een wereld die zich bevindt in gebrokenheid en onzekerheid.
Bij Deze Heer en Zaligmaker vind je bescherming en zekerheid, Zijn Vrede vervult jouw hart.
Dit is een groeiproces dat zich voltrekt als jij je blik gericht houdt op Hem.
“      Laat ons oog daarbij [alleen] gericht zijn op Jezus, de leidsman en voleinder van het Geloof, Die, om de Vreugde, welke voor Hem lag, het kruis op Zich genomen heeft, de schande niet achtende, en gezeten is aan de rechterzijde van de troon van God. Vestigt uw aandacht dan op Hem, die zulk een tegenspraak van de zondaren tegen Zich heeft verdragen, opdat gij niet door matheid van ziel verslapt”.
En eerst dàn wordt ons klip en klaar voorgehouden waarom het niet zonder kruis gaat:
“     Jullie hebben nog niet ten bloede toe weerstand geboden in jullie worsteling tegen de zonde  en jullie hebben de vermaning vergeten, die tot jullie als tot zonen [Gods] spreekt:
‘ Mijn zoon, acht de tuchtiging des Heren niet gering en verslap niet, als gij door Hem bestraft wordt, want wie Hij liefheeft, tuchtigt de Heer en Hij kastijdt iedere zoon, die Hij aanneemt” Hebr.12: 2-6.

Je krijgt het niet allemaal cadeau – je zult er iets voor dienen te doen – je zult je kruis dragen. Je kruis dragen betekent dat we bereid moeten zijn om je van alle andere personen en zaken af te  keren, die ons verhinderen om Christus te volgen.  Volgelingen van Christus dienen bereid te zijn om alles op te geven wat een hindernis is in het volgen van de Christelijke weg.
Al zouden dat akkers en wijngaarden, broers en zusters, zelfs onze vader en moeder, ja al zou het ons eigen leven zijn, de Christelijke dringende voorwaarde is radicaal. Wie iets anders liefheeft boven Christus, is Hem niet waardig, zo iemand kan Zijn discipel niet zijn. Teneinde de Goddelijke weg te volgen dien je Christus boven alle andere personen en zaken lief  te hebben; anders houd je het gewoon niet vol.
Christus zegt het zo dikwijls:
“Die Mijn discipel wil zijn, die dient zich, zijn kruis op te nemen en Mij te volgen”.
Dat is het beeld van de Blijde Boodschap voor een christen, veel van ons hebben er ècht geen idee van dat slechts het kruis opnemen de voorwaarde is. En dit beeld is ook zó verschrikkelijk anders dan het beeld dat ons zo dikwijls voorgehouden wordt. Want het beeld van de Christen dat ons door sommigen wordt getekend, is het beeld van een mens die op de roep gevolg heeft gegeven, Christus gevolgd heeft en vervolgens vanaf die dag lovende en prijzend – alleluja roepend – door het leven gaat. Het is een christendom zonder kruis, een christendom zonder strijd. Maar dàn heb je de boodschap totaal niet begrepen:
Volwassen worden – Volmaaktheid bereiken – Christus volgeling zijn – Hem te volgen, betekent je kruis opnemen, zoals Hij deed en Hem door dik en dun te volgen. We mogen er niet voor weglopen, we mogen er niet over klagen [onszelf ook niet verheffen] en ons er niet tegen verzetten. We mogen geen ander kruis begeren of denken dat een ander kruis beter bij ons past; we mogen er ook niet koud en onverschillig onder worden.
We dienen het tot heil en zegen van onszelf ‘op ons te nemen’, dat is:
‘vrijwillig aanvaarden en dragen, vanuit de wetenschap dit kruis van ons leven
ons is opgelegd door een wijs en liefhebbend Vader tot ons nut en onze zaligheid‘.
Onze Heer, Die het beste met ons voorheeft, oordeelt anders dan de wereld om ons heen. Onze Vader gebruikt voor Zijn kinderen het kruis als geneesmiddel.
In de bekering van mensen voegt God het kruis dikwijls bij Zijn Woord.
De mens wil van zichzelf naar het Woord niet luisteren.
Hij mag het uiterlijk als leer aanvaarden, maar laat zich niet door God en Zijn Woord gezeggen. Hij geeft niet werkelijk acht op de bedreigingen en beloften van het Woord van God.
Zo leeft menigeen niet-bekeerd verder onder de prediking van het Woord van God. Om die mens op het Woord te richten voegt onze Heer en Zaligmaker dàn bij het Woord het kruis van tegenspoed, een bepaalde vorm van ziek zijn, van dood en enorme teleurstelling. Dat had de volgeling van Christus niet verwacht – heling vraagt om vernedering tot op het bot.

Tekortkomingen ervaren
” Degenen, die handicapt zijn, aangeboren of door anderen of eigen onvoorzichtigheid arbeidsongeschikt zijn geworden, dienen niet stilletjes te laten merken dat zijn ontevreden zijn in hun bestaan, maar hun [geestelijk] begeleider dient hen aan te zetten God in alle nederigheid te verheerlijken en in hun leven Christus na te volgen.
Wanneer het gebed zwakker wordt, geeft het jezelf, door gedwongen aandacht, geestelijke troost en warmte. Maak gebruik van korte gebeden, vooral het gebed des Heren; bestudeer de Blijde Boodschap en lees religieuze boeken.
De beste bescherming tegen de weg kwijtraken is – het persoonlijk sterven, het bijbehorende oordeel, de Hemel naast de hel tegen de weldaden die God ons doet toekomen – tegenover elkaar te zetten en je aldus tegen de zonde te beschermen
Bedenk altijd dat God ons hart [laat] bewaken zal en de inhoud ervan controleert.
Hiermee zullen we de vreze Gods bevruchten, het gericht blijven op onze eigen vooruitgang, de afstoting van slechte gedachten en gevoelens en de waakzaamheid van morele zuiverheid.
Laten we onszelf voortdurend onderzoeken, ons bekeren t.o.v. het verleden en onze zwakheden vermijden.
Laten we de hoop op onze redding nimmer verliezen.
De vreze Gods is oprecht, roept op tot een zekere geestelijke verlegenheid, gevoeligheid. Degenen, die godsdienstig trachten te leven kunnen worden aangescherpt, dit bijslijpen, scherpzinniger maken druipt als honing op het hart, een goddelijk ingesteld mens martelt zichzelf niet met z’n leven, maar bedankt God voor de Genadegaven. Gods bewegingen zijn subtiel en voorzichtig, de mens ervaart diep van binnen de aanwezigheid van God, de engelen en de heiligen.
Hij/zij ervaart de beschermengel naast zich, die slechts toekijkt.
Hij blijft zich in gedachten houden dat zijn lichaam de Tempel van de Heilige Geest is [1Cor.3:16 en 6:19] en zet z’n/haar leven in eenvoudig, puur en heilig voort. Overal waar hij/zij gaat, gedraagt ​​hij/zij zich met zorg en verlegenheid en ervaart alle levende heiligdommen om zich heen, inclusief z’n/haar naasten. Hij/zij aanschouwt slechts stralende iconen, in plaats van hun schaduwzijde“.
H. Païsios, de Athonitische staretz

In Zijn ontferming maakt God dat ons persoonlijk levensleed ons naar Zijn Blijde Boodschap in het Woord doet luisteren. God opent daarmee ons hart voor het Woord door middel van het kruis. Het kruis is als een medicijn, als balsem, als Myron op de wonde voor hen die door Gods Genade door de doop wedergeboren zijn. Het is het medicijn tot de doding van de oude mens en tot de kruisiging van het zondige vlees. Het is onmisbaar tot vernedering van onze hoogmoed.
Er is dus een Goddelijke zegen verborgen in het kruis; God verwondt niet zonder reden. God verwondt – doodt de oude mens – om te genezen en vernedert om te verhogen. God draagt ons dan ook geen boosheid, wraakgevoelens toe wanneer Hij ons straf laat ondergaan en ons het kruis oplegt. Hij kastijdt zoals een vader zijn zoon kastijdt: ons tot voordeel diende, waar wij iets aan hebben;
kastijding is het bewijs van Zijn Vaderlijke liefde.
Zo zegt de Apostel Paulus:
“     Daarom is mij, opdat ik mij niet te zeer zou verheffen, een doorn in het vlees gegeven, een engel van de satan, om mij met vuisten te slaan, opdat ik mij niet te zeer zou verheffen. Driemaal heb ik de Heer hierover gebeden, dat Hij dit van mij zou afnemen. En Hij heeft tot mij gezegd: ‘Mijn Genadegave is u genoeg, want de Kracht openbaart zich eerst ten volle in zwakheid. Zeer gaarne zal ik dus in zwakheden nog meer roemen, opdat de Kracht van Christus over mij zal komen. Daarom heb ik een welbehagen in zwakheden, onderga ik smaad, draag ik noden, vervolgingen, benauwenissen ter wille van Christus, want als ik zwak ben, dan ben ik machtig” 2Cor.12: 7-10.
Waar dient dit kruis voor waar Paulus zo onder zuchtte?
De Apostel antwoordt:
                                   “Opdat ik mij niet zou verheffen”.

Zo en op díe Myron-dragende wijze heeft God déze duistere zaak voor Paulus opgehelderd. Dáárom verhoorde God zijn gebeden om verlossing van het kruis niet.
Dáárom moest dat kruis blijven, opdat Paulus zich niet zou verheffen. Het was bedoeld om Paulus, die zulke Hemelse openbaringen had ontvangen, deemoedig te laten blijven, hem onder de knoet te houden.
De discipline van het kruis is dan ook méér dan nodig, het is als Myron voor de ziel. Het is nodig tot doding van de oude mens en om onze hoogmoed uit te roeien. Hij zoekt ons behoud, ons kruis slaat om te kunnen helen.  Indien iemand als maar zorgeloos voortleeft, zijn heil en geluk zoekt bij
de gebroken vaten van aards plezier, van werelds genot, van geld en goederen en
onze Heer slaat die gebroken vaten stuk, dan gebeurt dat uit liefde; dàn zoekt de Heer daardoor tot bekering te leiden.
Hoe velen van Gods kinderen danken hun eerste ontwaken aan kruis en tegenspoed. Soms aan de dood van een geliefde man, vrouw of kind; onze Heer en Zaligmaker heeft hen door middel van het kruis wakker geschud.
Hij heeft hen daardoor de leegheid en vergankelijkheid van de wereld getoond.
Het heeft hen geleerd wat het zeggen wil een ziel te bezitten en  op reis naar de eeuwigheid te zijn.
Door middel van alle smart en beproeving is het heilige Myron-vloeiend besef op hen gelegd, dat ze eens voor Gods rechterstoel zullen staan en rekenschap dienen af te leggen.
Eens was ik een vreemdeling voor God en mijn eigen hart. Ik kende geen schuld en ik was nergens bang voor, verhief mijzelf boven de wereld en kon alles aan.
Maar het genezing brengend kruis bracht hen tot de vraag:
‘Mijn ziel, doorziet gij uw lot, hoe zult gij rechtvaardig verschijnen voor God?’
Het werd het begin van een zoeken naar de dingen van Gods Koninkrijk.
Zo lijkt het kruis eerst alleen maar een donkere wolk te zijn die op ons is gevallen, maar een periode later zegen we:
“      En jullie zullen in die dagen zeggen: Ik loof U, Heer, omdat U toornig op mij bent geweest; Uw toorn heeft zich afgewend en U vertroost mij. Zie, God is mijn heil, ik vertrouw en vrees niet, want mijn sterkte en mijn psalm[gezang] is de Heer der Heerscharen, en Hij is mij tot Heil geweest. Dan zullen jullie met vreugde water scheppen uit de bronnen van het Heil. En jullie zullen te dien dage zeggen: Looft de Heer, roept Zijn naam aan, maakt onder de volkeren Zijn daden bekend, vermeldt, dat Zijn Naam verheven is.

Zingt Psalmen voor de Heer, want Hij heeft grootse dingen gedaan; dit zal bekend gemaakt worden op de gehele aarde. Juicht en jubelt, inwoners van Sion, want Groot is in uw midden is de Heilige van Israël [de Kerk]” Isaiah 12: 1-6.

Apolytikion     tn.2.
“   De rechtvaardige Joseph nam Uw alleruiterst Lichaam van het Kruis
Hij wikkelde het met specerijen in een zuiver linnen doek;
daarna legde hij Het in een nieuw graf.
Maar Gij, Heer, zijt opgestaan op de derde dag,
en schenkt aa de wereld de grote Genade[gaven]”.

Eer . . . nu en altijd . . .

“   De Engel bij het graf riep tot de Myrondraagsters:
Myron past voor de gestorvenen.
Christus echter bleef vrij van het bederf.
Roept daarom luid: De Heer is opgestaan en
schenkt aan de wereld grote Genade[gaven]”.

Kondakion     tn.2.
“   Toen Gij tot de Myrondraagsters het “verheugt u’ riep,
kwam er een eind aan de klacht van de voormoeder Eva,
door de Opstanding, ohChristus God.
En Gij hebt aan de Apostelen bevolen om te verkondigen:
De Verlosser is opgestaan uit het graf”.

In de ‘tijd’ van onze Heer Jezus, de Christus bracht het Joodse Pascha [Hebr: פֶּסַח, Pesach] de gelovigen van Mozes samen naar Jeruzalem met het doel het paaslam te offeren en te nuttigen. Dit herdacht de Exodus die de Hebreeën bevrijdde van de Egyptische slavernij. Vandaag verenigt het Christelijke Pascha [Gr. Πάσχα, Pascha] de volgelingen van Christus, de Christenen in gemeenschap met hun Heer, het waarachtige Lam Gods. Het brengt hen in verbintenis met Zijn dood en Opstanding, Die hen bevrijd heeft van zonde en dood.

Er is een duidelijke continuïteit van het ene feest, dat volgt op het andere, maar het perspectief is veranderd in de overgang van het oude naar het Nieuwe Verbond [een hernieuwde verbintenis, de bevestiging van het doopcontract] door tussenkomst van Jezus – ‘Pascha – .

Vanaf het begin, dat het Volk samensmolt was het Pascha een familiefeest.
Het werd gevierd in de nacht, bij de volle maan van de lente-equinox, de 14e van de maand Abib of van het koren [na de ballingschap- Nisan genoemd].
Een jong lam, dat jaar geboren, werd aangeboden aan de Heer, onze God om de goddelijke zegeningen over de kudden af te smeken.
Het slachtoffer was een lam of een jong geitje, van het mannelijk geslacht, zonder smet; geen enkel botje van dit dier mocht worden gebroken.
Zijn bloed werd als verf, als een teken van behoud, gebruikt bij de ingang van iedere woning.
Het vlees van het geofferde lam werd gegeten tijdens een snelle maaltijd, snel zoals gasten zich haasten wanneer zij op het punt staan op reis te gaan.
Deze nomadische en huiselijke eigenschappen suggereren een zeer oude oorsprong rond het Pascha: het had een offer kunnen zijn dat de Israëlieten aan Farao vroegen – teneinde het in de woestijn te vieren. Het gaat dus terug tot de tijd van Mozes en het vertrek uit Egypte, dit gaf de Exodus zijn definitieve betekenis.

De grote lente van Israël [de Kerk en de wereld] vindt plaats wanneer God Zijn geestelijk Volk bevrijdt van het onderdrukkend, verslavend [Egyptisch, woestijn-] juk van de wereld door een reeks van providentiële interventies, waarvan de meest opvallende tot uiting komt in de tiende plaag: het doden van de eerstgeborenen van het kwaad [de Egyptenaren].
Bij deze gebeurtenis treedt in de Traditie later op in het offer van
de eerstgeborene van de kudde en de verlossing van de eerstgeboren Israëliet.
In Rooms Katholieke kringen was het nog gebruik dat de oudste zoon van het gezin – priester, of indien het een meisje was – moniale [non] werd.
Deze parallelle vergelijking blijft secundair.
Waar het om gaat is dat het Pascha samenvalt met de bevrijding van de Israëliet – de gelovige Christen van het kwaad, van de duvel en z’n malle moer]:
het werd het gedenkteken van de Exodus,
de grootste gebeurtenis in de geschiedenis van de mensheid.
Het herinnerde eraan dat God het kwaad had verslagen en zijn gelovigen had gespaard.
Van nu af aan zal dit de betekenis zijn van het Pascha en de nieuwe betekenis van zijn naam.

Pasch is het equivalent van de Griekse Pascha ,
afgeleid van de Aramese Pasha en de Hebreeuwse Pesah .
De oorsprong van deze naam wordt betwist. Sommigen geven het een vreemde etymologie, Assyrisch [pasahu , om te sussen] of Egyptisch [pa-sh , de herinnering, pe-sah , de slag];
maar geen van deze hypotheses is overtuigend.
De Heilige Schrift, de Blijde Boodschap associeert pesah met het werkwoord pasah, wat betekent ofwel te meppen, ofwel een rituele dans rond een offer te verrichten, of figuurlijk, “springen”, “doorgeven”, “sparen” .
Het Pascha is de doorgang van de Heer, Die ging over het Israëlitisch huis, de Kerk en haar gelovigen en de huizen van de wereld komt, terwijl God de huizen van de verdoemden [de Egyptenaren] trof.

Na verloop van tijd werd een ander feest samengesmolten met het Pascha.
Het joodse feest van het ongezuurde brood was oorspronkelijk nogal verschillend, maar werd uiteindelijk geassocieerd vanwege de datum in de lente.
Het Pascha werd gevierd op de 14e van de maand; het ongezuurde brood werd uiteindelijk vastgesteld van de 15e tot de 21e.
Deze ongezuurde broden vergezelden het aanbieden van de eerste vruchten van de oogst.
De verwijdering van het oude zuurdesem was een rite van zuiverheid en van jaarlijkse vernieuwing, waarvan de oorsprong wordt verondersteld om nomadisch of agrarisch te zijn.
Wat het momenteel ook is, de Israëlitische Traditie associeerde deze rite ook met het vertrek uit Egypte.
Het herinnerde de haast van het vertrek uit Egypte, zo gehaast, omdat de Israëlieten hun deeg moesten afvoeren voordat het gezuurd was.
In de liturgische kalenders worden de feesten van het Pascha en Ongezuurde Broden soms onderscheiden en soms verward, daarom is het in de Orthodoxe Kerken verplaatst naar Transfiguratie, het feest van Christus Licht op de berg met Mozes & Elias. Dit werd oorspronkelijk in de Orthodoxe Kerken gevierd op de huidige zondag van Gregorius Palamas [zie aldaar] in de grote en heilige voorbereidingstijd, de vastenperiode.

Dus het Pascha is door de eeuwen heen geëvolueerd; erg hebben sommige kwalificaties en  wijzigingen plaatsgevonden, maar het belangrijkste is de innovatie van Deuteronomium die het oude familiefeest veranderde in een hoogfeest van de tempel, de woning van de Heilige Geest, ons hart.
De Messias, onze Heer Jezus Christus is inderdaad geboren [zie het Kerstfeest en de Doop in de Jordaan, Theophanie.
Om te beginnen nam onze Heer en Verlosser, Die reeds eeuwen door de Profeten voorzegd is, deel aan het joodse paasfeest; Zijn doel was om het te perfectioneren.
Hij zou het ten slotte verdringen en vervullen.

Op het moment van het Pascha sprak Jezus woorden uit en voerde acties uit die beetje bij beetje de betekenis ervan veranderden.
Zo hebben we het Pascha van de enige  Zoon, Die dicht bij het Heilige der Heiligen blijft omdat Hij weet dat Hij daar dichtbij Zijn Vader is; het Pascha van de nieuwe tempel, waar Jezus het tijdelijke heiligdom heeft gezuiverd en het definitieve heiligdom, Zijn opgestane lichaam, heeft aangekondigd; het Pascha van de vermenigvuldigde broden,
hetgeen Zijn lichaam zal zijn dat wordt geofferd als offer; ten slotte, en vooral het Pascha van het nieuwe Lam, waarin Jezus de plaats van het paas-offer inneemt.
Hij installeert de nieuwe paasmaaltijd en bewerkstelligt Zijn eigen exodus,
de ‘doorgang’ van deze zondige wereld naar het koninkrijk van de Vader.

De beschrijvers van de Blijde Boodschap, de Evangelisten begrepen
de bedoelingen van Jezus haarfijn en wierpen met verschillende nuances het Goddelijk Licht op hen.  De synoptische beschrijving beschrijft de laatste maaltijd van Jezus [zelfs als het aan de vooravond van het Pascha was verteerd] als een paasmaaltijd: het avondmaal wordt binnen de muren van Jeruzalem genomen en het bevindt zich in een liturgie die, onder andere, de recitatie van de Hallél. 

Halleel of Hallél [Hebr: הלל, Arab.: حَلاَلْ] is een van oorsprong Joods gebed
bestaande uit de psalmen 113 tot en met 118.
Hallèl betekent letterlijk “loof” of “prijs”. Het woord Halleluja is hiervan afgeleid.

Maar het is de maaltijd van “hèt Nieuwe Pascha“: waarmee met de rituele zegeningen bestemd voor brood en wijn,  onze Heer en Pedagoog het instituut van de Goddelijke Liturgie in [de Eucharistie] instelt, Door Zijn lichaam te eten en Zijn vergoten bloed te drinken, beschrijft Hij Zijn dood als het offer van het Pascha waarvan Hij het nieuwe Lam is. Johannes de Theoloog geeft er de voorkeur aan om te benadrukken, dat dit feit door het invoegen van een aantal verwijzingen naar Jezus het Lam in Zijn weergave:
“       De volgende dag zag hij [Johannes de Doper] Jezus tot zich komen en zei: ‘Zie, het lam Gods, dat de zonde der wereld wegneemt’“ & “      En toen hij Jezus zag gaan, zei hij: ‘Zie, het lam Gods!’” John 1: 29 & 36,
en in het maken van samenvallen, op de middag van de 14e Nisan, het offeren van het lam
“      Zij brachten Jezus dan van Kajafas naar het Gerechtsgebouw. En het was vroeg in de morgen; doch zelf gingen zij het gerechtsgebouw niet binnen, om zich niet te verontreinigen, maar het Pascha te kunnen eten“; “      En het was Voorbereiding voor het Pascha, ongeveer het zesde uur, en hij zeide tot de Joden: ‘Zie, uw koning!’”; “      De Joden dan, daar het Voorbereiding was en de lichamen niet op sabbat aan het kruis mochten blijven – want de dag van die sabbat was groot – vroegen Pilatus, dat hun benen gebroken en zij weggenomen zouden worden“; “      daar dan legden zij Jezus neer wegens de Voorbereiding der Joden, omdat het graf dichtbij was“ John.18: 28; 19: 14,31,42.
en de dood aan het Kruis van het waarachtige Paas- Slachtoffer.
“      Want dit is geschied, opdat het schriftwoord zou vervuld worden: Geen been van Hem zal verbrijzeld worden“ John.19: 36.

Gekruisigd aan de vooravond van een sabbat
“      De Joden dan, daar het Voorbereiding was en de lichamen niet op sabbat aan het kruis mochten blijven – want de dag van die sabbat was groot – vroegen Pilatus, dat hun benen gebroken en zij weggenomen zouden worden“ John.19: 31, stond Jezus op de dag na diezelfde sabbat op; de eerste dag van de week, “      En zeer vroeg op de eerste dag der week gingen zij naar het graf, toen de zon opging. En zij zeiden tot elkander: Wie zal ons de steen afwentelen van de ingang van het graf?“ Marc 16: 2,3.
Het is ook op de eerste dag dat de apostelen hun verrezen Heer vinden in de loop van een maaltijd die een nieuwe versie van het avondmaal is:
– “      En het geschiedde, toen Hij met hen aanlag, dat Hij het brood nam, de zegen uitsprak, het brak en hun toereikte“, “      Zij reikten Hem een stuk van een gebakken vis toe. En Hij nam het en at het voor hun ogen“  Luc.24: 30;42,43;
“      Daarna verscheen Hij aan de elven zelf, terwijl zij aanlagen, en Hij verweet hun hun ongeloof en hardheid van hart, omdat zij hen niet geloofden die Hem aanschouwd hadden, nadat Hij opgewekt was“ Marc.16: 14;
“      Toen het dan avond was op die eerste dag der week en ter plaatse, waar de discipelen zich bevonden, de deuren gesloten waren uit vrees voor de Joden, kwam Jezus en stond in hun midden en zei tot hen: ‘Vrede zij u!’ En na dit gezegd te hebben toonde Hij hun Zijn handen en Zijn zijde. De discipelen dan waren verblijd, toen zij de Heer zagen. Jezus dan zei nogmaals tot hen: ‘Vrede zij u!’ – ‘ Gelijk de Vader Mij gezonden heeft, zend Ik ook u’.
En na dit gezegd te hebben, blies Hij op hen en zei tot hen: ‘Ontvangt de Heilige Geest. Wie gij hun zonden kwijtscheldt, die zijn ze kwijtgescholden; wie gij ze toerekent, die zijn ze toegerekend.
En Thomas, een der twaalven, genaamd Didymus, was niet met hen, toen Jezus daar kwam. De andere discipelen dan zeiden tot hem: ‘Wij hebben de Heer gezien! Maar hij zei tot hen: ‘Indien ik in zijn handen niet zie het teken der nagels en mijn vinger niet steek in de plaats der nagels en mijn hand niet steek in zijn zijde, zal ik geenszins geloven’. En na acht dagen waren Zijn discipelen weer in het huis en Thomas met hen. Jezus kwam, terwijl de deuren gesloten waren, en Hij stond in hun midden en zeide: ‘Vrede zij u!’“; “      Hierna openbaarde Jezus Zich opnieuw aan de discipelen bij de zee van Tiberias en Hij openbaarde Zich aldus.
Daar waren bijeen Simon Petrus, Thomas, genaamd Didymus, Natanaël van Cana in Galilea, de zonen van Zebedeus en nog twee van zijn discipelen. Simon Petrus zeide tot hen: Ik ga vissen. Zij zeiden tot hem: ‘Wij gaan met u mede. Zij vertrokken en gingen scheep, en in die nacht vingen zij niets. Toen het reeds morgen werd, stond Jezus aan de oever; de discipelen wisten echter niet, dat het Jezus was.
Jezus zei tot hen: ‘Kinderen, hebt gij ook enige toespijs?’.
Zij antwoordden Hem: ‘Neen’.
Hij nu zei tot hen: ‘Werpt uw net uit aan de rechterzijde van het schip en gij zult vinden. Zij wierpen het (net) uit en konden het niet meer trekken vanwege de menigte der vissen.
Die discipel dan, dien Jezus liefhad, zei tot Petrus:
‘ Het is de Heer.
Simon Petrus dan, toen hij hoorde, dat het de Heer was, sloeg zijn opperkleed om, want hij was ongekleed, en wierp zich in zee; maar de andere discipelen kwamen met het schip, want zij waren niet ver van het land, slechts ongeveer tweehonderd el, en zij sleepten het net met de vissen.
Toen zij dan aan land gekomen waren, zagen zij een kolenvuur liggen en vis daarop en brood. Jezus zei tot hen: Brengt van de vissen, die gij thans gevangen hebt.
Simon Petrus ging aan boord en sleepte het net aan land, vol grote vissen, honderd drieënvijftig; en hoewel er zovele waren, scheurde het net niet.
Jezus zei tot hen: ‘Komt en houdt de maaltijd’. Niemand van de discipelen durfde Hem de vraag stellen: ‘Wie zijt Gij? Want zij wisten, dat het de Heer was.
Jezus kwam en Hij nam het brood en gaf het hun en evenzo de vis.
Dit was reeds de derde maal, dat Jezus na Zijn opwekking uit de doden Zich aan Zijn discipelen geopenbaard heeft“ John.20: 19-26; 21: 1-14;
“      En terwijl Hij met hen aanzat, gebood Hij hun Jeruzalem niet te verlaten, maar te blijven wachten op de belofte van de Vader, die gij [zei Hij] van Mij gehoord hebt“ Hand.1: 4. 

Op de eerste dag van de week zullen de verzamelde christenen zich verenigen voor het breken van het brood: “      En toen wij op de eerste dag der week samengekomen waren om brood te breken hield Paulus een toespraak tot hen en, daar hij van plan was de volgende dag te vertrekken, zette hij zijn rede voort tot middernacht“ Hand.20: 7;
“      elke eerste dag der week legge ieder van u naar vermogen thuis iets weg, en hij zal dit opsparen, opdat er niet eerst na mijn komst inzamelingen gehouden dienen te worden“ 1Cor.16:  2.
Deze dag zou spoedig een nieuwe naam ontvangen: de dag des Heren, the day of the Lord, την ημέρα του Κυρίου, يوم الرب, oftewel ‘zondag’:
“      Ik kwam in vervoering van de geest op de dag des Heren en ik hoorde achter mij een luide stem, als van een bazuin, zeggend: ‘Hetgeen gij ziet, schrijf dat in een boek en zend het aan de zeven gemeenten’“ Openb.1: 10,11a.
Het herinnert al de Christenen op de gehele wereld aan de Opstanding van Christus,  waarin Hij hen verenigt en Zich verenigt met Hem in Zijn Goddelijke Liturgie [Eucharistie],
en wijst hen daarmee naar de hoop van Zijn Parousia:
“      Want zo dikwijls gij dit brood eet en de beker drinkt, verkondigt gij de dood des Heren, totdat Hij komt“ 1Cor.11: 26.

In de Paasnacht bereiden Christenen zich net als ieder Zondag voor op hun ontmoeting met hun Heer, die is Opgestaan – Zij vieren dit in het heilige avondmaal met het Lam van God die de zonden van de wereld draagt ​​en wegneemt en vervangen de Joodse paasmaaltijd na een periode van vasten expliciet door een hernieuwing van hun doop, gedoopt en daarmee een Verbond met hun Heer en Meester aangegaan vormen zij het God’s-Volk in ballingschap, ze gaan voorwaarts met hun lenden omgord, bevrijd van kwaad, in de richting van het beloofde land van het Koninkrijk der hemelen.
Aangezien Christus, hun paasoffer, is geofferd, dienen zij het feest niet te vieren met het oude zuurdesem van een slecht gedrag, maar met het ongezuurde brood van zuiverheid en waarheid.
Met Christus hebben zij persoonlijk het Mysterie van het Pascha, het Pasen geleefd door te sterven aan de zonde en op te staan ​​naar een Nieuw [herboren] leven.

“Christus is opgestaan!” / “Hij is waarlijk Opgestaan!”
“Christ is risen!” / “He is risen, Indeed!”
“Christus ist auferstanden! “/ ‘Er ist wahrhaftig auferstanden!’
“Christus is verrezen!“/ ‘Hij is waarlijk verrezen!‘
“Christ est ressuscité!“/ ‘Il est vraiment ressuscité!‘
“Cristo è risorto!“/ ‘È veramente risorto!‘
“Hristos a înviat!” / ‘Cu adevărat a înviat!‘
“Χριστὸς ἀνέστη! “/ ‘Ἀληθῶς ἀνέστη!’
[Khristós Anésti! / Alithós Anésti!]
– “Христóсъ воскрéсе!” / ‘Воистину воскресе!‘
[Christos voskrese! / Voistinu voskrese!]
“al-Masīḥ qām!” / ‘Ḥaqqan qām!’
“Masīḥ qām!” / ‘Belḥāqiqāti qām!’
– المسيح قام! حقا قام!‎ [al-Masīḥ qām! / Ḥaqqan qām!]’;
المسيح قام!   بالحقيقة قام!‎ [al-Masīḥ qām! / Belḥāqiqāti qām!]